Indieregisseur en feministische kunstenares Jennifer Reeder maakt al sinds de jaren negentig goed ontvangen korte films. Haar speelfilms worden minder gewaardeerd door critici en publiek. PERPETRATOR lijkt daar helaas geen uitzondering op te zijn.
Reeder is naast regisseur ook een van de oprichters van Tracers Book Club, een organisatie die zich inzet voor vrouwenrechten en sociale rechtvaardigheid. Haar stijl van filmmaken is uitdrukkelijk politiek gemotiveerd en kan worden gezien als onderdeel van haar activisme. KNIVES AND SKIN (2019), een thriller over een vermiste tiener, was misschien haar meest succesvolle project, en werd door sommige critici positief vergeleken met TWIN PEAKS. Anderen stelden dat haar uitbundige stijl vooral innerlijke doelloosheid moest verbergen. Aangezien PERPETRATOR een stuk slordiger is dan KNIVES AND SKIN, komt het niet als verrassing dat de algemene ontvangst dit keer negatiever is.
Tiener Jonny Baptiste (Kiah McKirnan) zorgt in haar eentje voor haar vader (Tim Hopper), die aan schizofrenie lijkt te lijden. Hij besluit dat hij haar te veel belast en dat ze zich beter kan ontwikkelen als ze een tijdje bij haar oudtante intrekt. Deze Hildie (Alicia Silverstone) zit niet zo op een rebelse tiener te wachten, maar neemt haar toch maar in uit liefde voor Jonny’s afwezige moeder. Op haar nieuwe school vindt Jonny ook geen respijt; het gebouw wordt dictatoriaal gerund door een gestoorde rector, die de meiden zelfverdediging wil leren na een recente golf ontvoeringen. Tot overmaat van ramp begint haar lichaam vreemde symptomen te vertonen nu haar achttiende verjaardag nadert.
Een term die in zowel de positieve als negatieve recensies over het werk van Reeder opduikt is ambitie. Daaraan zien we in PERPETRATOR geen gebrek. De honderd minuten die de film duurt zitten propvol ideeën, twists, bijzondere cameratechnieken, geschreeuw en chaos. Het is een film vol vrouwelijke woede tegenover een wereld van mannelijk geweld. De casting van de rector is hier een prachtig voorbeeld van. Het betuttelende en manische autoriteitsfiguur wordt gespeeld door Christopher Lowell, vooral bekend als de knappe droomprins uit de serie VERONICA MARS. Reeder verdraait de status van Lowell als lief tieneridool tegen het publiek, zoals Emerald Fennell deed in PROMISING YOUNG WOMAN, een soortgelijke feministische wraakfilm. Ook zij castte Lowell als de grote schurk. Helaas werkt het hier voor geen meter, want hoewel Lowell er helemaal voor gaat komt hij totaal niet intimiderend over. Zijn ludieke optreden werkte vrij goed in PROMISING YOUNG WOMAN omdat die film vooral een zwarte komedie is, maar het is moeilijk te zeggen waar PERPETRATOR precies voor gaat.
De film loopt over van de ambitie, maar ontbeert consistentie. Het is onduidelijk welke toon Reeder wil aanslaan, en of we de houterige en krijsende optredens altijd serieus moeten nemen. Als de lekker slijmerige body horror tegen het einde van de film wordt geïntroduceerd is het al te laat: het geduld is op. De woede die centraal staat in het werk van Reeder is tastbaar en zeker gerechtvaardigd, maar diezelfde woede zorgt voor een gebrek aan focus.
