In ziekenhuizen is het al jaren gebruikelijk om nieuwe medicijnen en technieken te testen op vrijwilligers, die nadien een paar honderd euro rijker het pand weer verlaten. In Hollywood lijkt martial arts-virtuoos Jet Li zich op vergelijkbare wijze voor het karretje van de digitale wonderdokters te laten spannen.
In ROMEO MUST DIE ging hij daarin al behoorlijk ver, maar in THE ONE is het proefkonijn zelfs een volledige speelbal geworden van het special effects-team. Kogels ontwijken, twintig meter hoog springen en tegennatuurlijke trap- en ontwijktechnieken zijn de acteur nu niet meer vreemd, maar het oogt allemaal erg artificieel. Bovendien moet Li zichzelf de vraag stellen of hij zijn decennia lange kung fu opleiding in China niet te schande maakt door zijn vechtkunst te verlengen met nullen en enen.
De vergezochte plot van THE ONE gaat ervan uit dat ieder mens in een multiversum leeft, met in elk universum een versie van zichzelf. Yulaw (Li in een dubbelrol) heeft bij aanvang van de film nog maar twee evenbeelden, de rest (122 stuks!) heeft hij eigenhandig vermoord door illegaal van universum naar universum te reizen. Bij elk sterfgeval wordt de kracht van de overledene overgeheveld naar de rest van de incarnaties, waardoor die steeds sterker worden. Yulaw is daardoor oppermachtig, maar hij moet nog twee moorden plegen om ’the one’ te worden. Eén moord geschiedt, een monotone klopjacht volgt en het kan ook niet anders of dit moet ontaarden in een slotgevecht tussen het resterende duo. Dat ziet er best vernuftig uit, maar een dramatische motor ontbreekt. Wong heeft er dan ook verstandig aan gedaan de speelduur te beperken tot tachtig minuten.
Het is moeilijk voor te stellen dat deze regisseur vorig jaar nog het verrassende FINAL DESTINATION afleverde. Wong is gewoonweg niet op zijn plaats in het actiegenre. Het zal de kijker niet ontgaan dat de regisseur het horrorgenre onomwonden prefereert boven actieballet. In een sc̬ne Рwaarin niet Yulaw uit zijn schuilplaats opdoemt, maar een kat Рwaagt Wong zich op pesterige toon aan het meest uitgekauwde clich̩ van de horrorfilm. Het is alsof hij zijn opdrachtgevers weinig subtiel wil laten voelen waar zijn ware liefde ligt.
Copyright Ruben van Eijl. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #54, voorjaar 2002.
