AMAZON PRIME | In tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden is er in NOCTURNE van rustgevend pianogetingel geen sprake. Twee talentvolle zussen op weg naar de top spelen geen Chopin of Mozart, maar Rachmaninov of Saint-Saëns. Alsof de duivel hen op de hielen zit.
Tijdens het bekijken van NOCTURNE moet je onwillekeurig aan THE PHANTOM OF THE OPERA denken, waarin de jonge operazangeres Christine Daaé de plaats van prima donna ambieert in de Parijse opera. Dat lukt alleen met de hulp van het spook dat in de catacomben rondwaart en haar onvermoede, duivelse krachten geeft. Gaston Leroux haalde voor zijn spookverhaal inspiratie bij de legende van Faust, de Duitse wetenschapper die midden zestiende eeuw een pact met de duivel sloot om nog slimmer te worden.
De ambitie om steeds beter te willen worden zit ingeslepen in de wereld van de klassieke muziek. In NOCTURNE maken we kennis met de tweelingzussen Juliet en Vivian, beiden buitengewoon getalenteerde pianistes die studeren aan de prestigieuze Lindberg Academy. Juliet speelt eerste klasse maar Vivian is buitencategorie. Niet alleen in haar spel, maar vooral in haar uitstraling. Haar rokje is korter, haar decolleté dieper, haar oogopslag zwoeler. New York en Juilliard wenken. Dat steekt bij Juliet, die een beetje als het lelijke eendje wordt weggezet.
De krachtverhouding tussen Juliet en Vivian kantelt wanneer Juliet in het bezit komt van een magisch muziekboek dat ze vindt in het schoolkluisje van een violiste die kort geleden zelfmoord heeft gepleegd. De transformatie die zich voltrekt is indrukwekkend. De schuchtere Juliet bloeit open en is plotseling uit op de rol die eigenlijk voor Vivian is weggelegd. Een schier onspeelbaar stuk van Camille Saint-Saëns krijgt ze wonderwel in de vingers.
NOCTURNE windt er geen doekjes om dat Juliet daarvoor een alliantie met de duivel aangaat. De verwijzing naar het Faustmotief zit weinig subtiel in de film verweven, net als een zijsprongetje naar La Sonata del Diavolo van Giuseppe Tartini. Hij kreeg de noten naar verluidt rechtstreeks door de duivel in het oor gefluisterd. Dat Juliets weinig ambitieuze pianoleraar er als eerste aan moet geloven, hoeft niet te verbazen. Maar wat als Juliet oog in oog zal komen te staan met haar eigen zus?
Uiteraard leunt NOCTURNE zwaar op de prachtige klassieke pianomuziek die de leerlingen van de academie aan hun piano onttrekken. Vooral de opzwepende stukken die Vivian in het begin speelt zijn prachtig. Debuterend regisseuse Zu Quirke brengt deze Blumhouse-productie met veel aandacht voor stijl in beeld. Mooie, lang uitgesponnen, dromerige shots wisselen af met bezwerende close-ups van handen en vingers die over pianotoetsen razen.
Toch bewandelt Nocturne verhaaltechnisch al vaker betreden paden. Te snel wordt duidelijk waar het verhaal naartoe wil en daar wordt dan ook niet meer van afgeweken. In het boek ziet Juliet dat er zes stadia zijn die naar de absolute perfectie leiden. Door meteen in de proloog prijs te geven wat het ultieme stadium is, hoef je daar als kijker niet meer naar te raden. Dat betekent niet dat alle spanning ontbreekt, want dankzij het energieke spel van Sydney Sweeney (EUPHORIA) en Madison Iseman (ANNABELLE COMES HOME) blijf je geboeid toekijken.
Verhalen waarin het hoofdpersonage een deal met de duivel sluit lopen zelden goed af. Er is altijd een prijs te betalen. Net als in de vroege middeleeuwse stukken met een Faustiaans motief is de boodschap van de film dus niet echt opbeurend. God tolereerde de grillen van de duivel omdat Hij ervan overtuigd was dat de mens zonder problemen aan de verleiding zou kunnen weerstaan. NOCTURNE toont net als de Faustlegende aan dat dit niet klopt. Ambitie gaat over lijken.
Distributie: Amazon Prime Video (release NL en BE: 13 oktober 2020). Copyright: Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 13 oktober 2020.
