Soms verraadt het beleid van de distributeur al wat ons te wachten staat. Universal zag er vanaf MY SOUL TO TAKE in de bioscoop uit te brengen. Nu dus direct op dvd: Wes Cravens slechtste tot nu toe.
Direct na deze film regisseerde Craven SCREAM 4, dus we weten dat niet alle hoop verloren is. MY SOUL TO TAKE behoort echter tot het rijtje missers in ’s mans carrière.
MY SOUL TO TAKE voert ons mee naar een typisch Craven-stadje, Riverton, waar zeven highschool kids te maken krijgen met een seriemoordenaar. Het verhaal wordt echter zo chaotisch verteld, dat Craven zich gedwongen ziet om in de laatste scène (De ambulances rijden aan. De overlevenden krijgen een deken om hun schouders. Het is goddank voorbij. De camera stijgt op voor een laatste totaalshot. Einde.) per voice over uit te leggen hoe het nu eigenlijk in elkaar zit.
De opzet is nochtans simpel: zestien jaar geleden vermoordde de krankzinnige Abel Plenkov zijn vrouw en zeven anderen. Plenkov kwam om bij een auto-ongeluk. Of toch niet? Zijn lijk werd nooit gevonden. Hoe dan ook, ieder jaar herdenken de jongeren van Riverton de gebeurtenis op ‘Ripperday’. Een hoofdrol is daarbij weggelegd voor de zeven zestienjarigen die geboren werden, precies op de dag dat Plenkov de geest gaf. Of niet? Als Plenkov nog leeft, dan is het duidelijk dat die enorme vent met dat lange haar en dat grote mes een serieuze bedreiging vormt. Maar als hij toen gestorven is, is het dan zijn moorddadige geest die bezit genomen heeft van een van de Riverton 7? En van wie dan?
Bug, Alex, Jerome, Penelope, Brandon, Brittany en Jay zijn volstrekt clichématige horrortieners. In omgekeerde volgorde: de Asian-American, de tuttebel, de Jock, de roodharige reli-freak, de Afro-American, de beste vriend en hoofdpersoon Bug. Bug is bang, lijdt aan plotselinge aanvallen van migraine en schizofrenie en is bovendien gefascineerd door de Californische Condor. Die vogel ‘eats Death’ en hield volgens de oude indianen verband met reïncarnatie. Een beetje vreemde jongen dus, maar beste vriend Alex helpt hem over zijn angsten en depressies heen. Hoe? Echte mannen tonen hun pijn niet, maar zeggen ‘Thanks, man, that felt really fucking good.’
Een verhaal vol half uitgewerkte ideeën, gebrekkige logica en te vroeg weggegeven verrassingen. Craven levert niet één spannende scène. De meeste moorden zijn off camera en het lijkt wel alsof de hoofdrolspelers tot in de eeuwigheid door bossen blijven rennen, onderwijl druk mobiel telefonerend, of door schuiframen op de eerste etage naar binnen klimmen. Alsof Craven een parodie op zijn eigen films heeft willen maken. Pijnlijk. ‘Thanks, Wes, that felt really fucking good.’
Di: Universal (DVD en Blu-ray, 19 mei 2011)
Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 29 mei 2011.
