Reality show loopt van de rails: op papier is MY LITTLE EYE een tamelijk overbodige toevoeging aan een genre dat na THE RUNNING MAN, VIDEODROME, SERIES 7: THE CONTENDERS, BATTLE ROYALE, HALLOWEEN: RESURRECTION en DAS EXPERIMENT uitgemolken leek. Dat de film desondanks zo’n (on)aangename verrassing is, bewijst dat het laatste woord over Big Brother c.s. nog niet gezegd was.
Regisseur Marc Evans toont hier de ware schurken achter de reality-tv hype: de kijkers. In MY LITTLE EYE laten vijf jongeren zich vrijwillig opsluiten in een van de buitenwereld afgesloten villa in een bosrijk gebied. Ze kennen elkaar niet en hebben geen idee waar ze zich bevinden. Wat ze wel weten is dat ze 24 uur per dag geobserveerd worden door videocamera’s die rechtstreeks te bekijken zijn op een internetsite. Als de groep erin slaagt deze beproeving een half jaar te doorstaan, mag ze een miljoen dollar verdelen. Stapt één van de deelnemers op, dan wordt het bedrag niet uitgekeerd. Vanzelfsprekend wordt het de vijf niet gemakkelijk gemaakt. Sullige Danny krijgt te horen dat zijn geliefde grootvader is overleden. Moet hij nu wel of niet naar de begrafenis gaan? Introverte Emma is ervan overtuigd dat ze gestalkt wordt door een jongen die ze vroeger op school heeft gepest. En als een fan van de website het huis weet binnen te dringen en naar bed gaat met seksbom Charlie dringt de vraag zich helemaal op: zijn dit georkestreerde acties of weten de kijkers dingen die de spelers niet weten? Wanneer de etenspakketten niet langer worden uitgedeeld en één van de vijf zelfmoord lijkt te hebben gepleegd, wordt het voor de deelnemers de hoogste tijd om zelf eens een kijkje op internet te gaan nemen. Een fors deel van het succes van MY LITTLE EYE is toe te schrijven aan de consequente wijze waarop Evans zich aan de beperkingen van het reality-format houdt. Elk shot dat we zien is afkomstig van observatiecamera’s en de muziek is de muziek die de bewoners zelf hebben meegebracht. Schrikeffecten, zoals een opgesloten vogel op zolder of simpelweg het gebrek aan goede verlichting, zijn hierdoor vele malen effectiever. Het geeft de film een zelfde soort beklemming als THE BLAIR WITCH PROJECT. Niet dat je ooit denkt naar een documentaire te zitten kijken, maar het is wel een vorm die een directe betrokkenheid bereikt. De echte angel van MY LITTLE EYE openbaart zich in de ongemeen akelige ontknoping. Net als Michael Powell dat deed in PEEPING TOM voert Evans ongezond voyeurisme op als motor van de gruwelen, en plaatst daarmee de toeschouwers van de website in de beklaagdenbank. En aangezien de bioscoopbezoeker anderhalf uur over hun schouders heeft meegekeken, gaat hij zelf ook niet vrijuit. ‘I’m here for the money’, zegt speler Rex direct tot zijn kijkerspubliek, ‘what’s your excuse?’ Niemand zal MY LITTLE EYE verlaten met de geruststellende dooddoener: het was maar een film. ***1/2 Copyright Mark van den Tempel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #59, p13.
