De openingsbeelden van LIGHTHOUSE, het speelfilmdebuut van de Brit Simon Hunter, lijken aan te sluiten bij een traditie waarvoor in THE SILENCE OF THE LAMBS de basis werd gelegd. De politie ontdekt het laboratorium annex gruwelkabinet van een man die de lichaamsdelen van zijn slachtoffers op sterk water bewaarde. In korte flitsen zien we dat de onverlaat de resultaten van zijn slachtpartijen notabene onder de microscoop legde.
Hebben we hier soms te maken met een krankzinnig geworden medicus? Wanneer het verhaal zich verplaatst naar een schip dat met een lading gevangenen op weg is naar een afgelegen eiland (geloofwaardigheid is niet het fort van de film), wordt de eerste indruk van ernstig ontspoord intellect nog eens bevestigd. In een kooi in de slecht verlichte buik van het schip tekent zich het silhouet af van een geketende maar ijzig kalme figuur. Troffen we de geniale Hannibal Lecter al niet eens in vergelijkbare omstandigheden aan?.Maar dan slaat de plot een andere richting in dan verwacht. De psychopaat ontsnapt van het schip, roeit op zijn dooie gemak naar het dichtstbijzijnde eilandje, moordt het daar aanwezige personeel van de vuurtoren uit en wacht kalm de komst van de rest van de cast af. Die verschijnt niet veel later, want het schip loopt dankzij een defecte radar op de rotsen en zinkt. Vervolgens spitst de film zich toe op het bekende kat-en-muisspel dat op een nog oudere traditie teruggrijpt. Moordenaar Leo Morgan spiegelt zich niet zozeer aan Hannibal the Cannibal als wel aan houthakkers-oude-stijl Michael Myers (HALLOWEEN) en Jason Voorhees (FRIDAY THE 13TH). Zijn motief: geen. Zijn doel: het verzamelen van zoveel mogelijk afgehakte hoofden. Nee, briljant is het scenario van Hunter niet en zijn acteurs kwijten zich hooguit adequaat van hun taak. Maar binnen de beperkingen van budget en locatie legt de nieuwkomer beslist de nodige flair aan de dag. Tijdens de finale, waarvoor maniak en overlevenden natuurlijk eerst naar het hoogste punt van het bouwwerk klimmen, slaan de vonken er letterlijk vanaf. Nog genspireerder is een eerdere scène die een beetje horrorliefhebber al in tientallen varianten voorbij moet hebben zien komen. En weer is de uitkomst dat je je als slachtoffer maar beter niet in een wc-hokje kunt verbergen wanneer de-man-met-de-bijl in de buurt is. Maar voordat het onvermijdelijke zijn beslag krijgt, zorgt Hunter met simpele attributen als een sjaal en een bus luchtverfrisser voor enkele minuten zenuwslopend oponthoud. Gevoegd bij die finale en vakkundig gooi-en smijtwerk tussendoor is het allemaal net genoeg om van een veelbelovend debuut te kunnen spreken. **1/2 Copyright Steef de Koning. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #44, p15.
