Een door Casey Affleck geschreven en geregisseerde film waarin wereldwijd bijna alle vrouwen zijn gestorven, klinkt na de beschuldigingen van grensoverschrijdend gedrag aan zijn adres als een tamelijk onhandig egoproject. Gelukkig draait de film vooral om vaderschap in moeilijke tijden.
In plaats van de kijker met de bijna geheel vrouwvrije wereld te laten kennismaken middels openingstekst of nieuwsbeelden, vangt LIGHT OF MY LIFE aan met een uitgebreide scène die enkel de twee hoofpersonages introduceert. In een tentje in de bossen vertelt een naamloze vader aan zijn dochter Reg een volledig uit zijn duim gezogen verhaal over de huwelijkse perikelen van twee vossen, waarvan een het ondoordachte zondvloedoverlevingsplan van Noach weet te fixen. Met enige fantasie kun je hier een metafoor in lezen voor de rest van de film, maar deze vertelling is gelukkig niet dusdanig expliciet dat je niet anders kunt. Het kan dus ook gewoon een simpel verhaal zijn dat niets zegt over de huidige staat van de wereld, maar enkel over de persoon die het terplekke verzint.
Dat maakt deze openingsscène exemplarisch voor de film: de focus ligt steeds op de hoofdpersonages en hun interactie, terwijl de details van hun wereld eerder bijzaak zijn. Gedurende de film krijgt de kijker zijdelings wat informatie gevoerd door middel van oude krantenkoppen en enkele willekeurige opmerkingen, maar de meeste ‘world building’ schuilt in de manieren waarop deze vader zijn dochter poogt te beschermen. Er wordt nooit benoemd waarom hij haar probeert weg te houden van anderen, maar het lijkt zeer aannemelijk dat zij als een van de weinig overgebleven vrouwen een doelwit is voor mannen die dusdanig graag willen voortplanten dat ze haar geen keus zullen geven. Dystopische werelden zijn nu eenmaal zelden vrouwvriendelijk.
Aldus ziet de door Casey Affleck gespeelde vader zich genoodzaakt zijn dochter te vermommen als jongetje, maar de prijs van haar veiligheid is een verstikking van haar vrouwelijkheid. Wanneer Rag zich laat zien in een gevonden spijkerjasje, gebiedt haar vader het direct uit te trekken. Door de glitters neigt het immers te veel naar ‘vrouwenkleding’. Daarmee wordt een licht geschenen op hoe arbitrair het onderscheid tussen man en vrouw soms kan zijn. Rag is een van de weinige vrouwen vanwege een immuniteit voor een biologisch verschijnsel, maar aan de culturele gevolgen valt duidelijk niet te ontsnappen. Vertolkster Anna Pniowsky kan met korte coupe en jongenskleding zeer overtuigend voor een jongen doorgaan, maar ze is dan ook een jonge tiener die nog niet in de puberteit is. Deze vader heeft het nu al moeilijk genoeg, maar zal het in de komende jaren niet bepaald makkelijker gaan krijgen.
Hoewel LIGHT OF MY LIFE geen gebrek heeft aan interessante scènes, is de speelduur van twee uur wel wat aan de lange kant voor een film zonder specifiek einddoel. Vader en dochter zwerven namelijk maar wat rond; constant onderweg, maar nooit naar een echte bestemming. Om Rags veiligheid te garanderen, kunnen ze namelijk niet lang op dezelfde plek blijven. Wanneer ze tijdens hun zwerftocht een verlaten huis aantreffen dat nog perfect bewoonbaar is, ziet de dochter het helemaal zitten erin te trekken. Haar vader is echter enorm huiverig; in een dergelijke woning zullen sneller worden ontdekt dan wanneer ze zich met een tentje in de bossen verschuilen. Wat heb je immers aan comfort als je je leven niet zeker bent? Uiteindelijk stemt hij schoorvoetend in met haar wens voor enige tijd het huis te betrekken, maar het duurt niet lang voor hij zijn gelijk krijgt.
Deze vader is dan ook altijd angstig en voorzichtig. Zelfs als het tweetal mag logeren in een huis dat bevolkt wordt door de meest vriendelijke mannen die je maar kunt bedenken, oriënteert hij zich direct op een mogelijke uitweg en plaatst consequent een stoel voor de deur van hun logeerkamer. Daarmee lijkt LIGHT OF MY LIFE een aardige draai te geven aan het cliché van de macho-survivalist, door te laten zien dat de vader niet alleen zijn dochter verstikt maar vooral zichzelf gek maakt van paranoia. Er is zelfs een scène waarin hij een vriendelijke jongeman die ze een lift geeft zijn auto afhandig maakt, omdat hij meent het voertuig harder nodig te hebben. Heb je eindelijk iemand getroffen die geheel zonder verdere intenties zijn hulp aanbiedt en dan is dit hoe je hem beloont? Ja, op die manier kun je natuurlijk verwachten dat alle andere mannen in klootzakken veranderen.
Maar uiteindelijk blijkt deze vader toch wel erg vaak gelijk te hebben over de gevaren van de boze buitenwereld, waarmee de film nogal in het ‘father knows best’-genre belandt. Dat maakt van LIGHT OF MY LIFE nog geen lompe machofantasie als TAKEN, maar het valt toch moeilijk te ontkennen dat we ook hier te maken hebben met een vaderfiguur die constant het welzijn van zijn tienerdochter vooropstelt en direct in actie komt wanneer zij zich buiten zijn bescherming heeft gewaagd. Voor haar lijkt de les dan ook te zijn: luister nou maar gewoon naar je vader. Prima, maar de film had een stuk sterker kunnen zijn wanneer die vader ook wat meer naar zijn dochter had leren luisteren.
Distributie: The Searchers. Release NL: 24 oktober 2019. Copyright: Thierry Verhoeven. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 25 oktober 2019.