Hulde aan de etterbakjes door wie John Ajvide Lindqvist en Tomas Alfredson in hun jeugd werden getreiterd. Hun pesterijen inspireerden de scenarist en regisseur tot de creatie van het meesterlijke LET THE RIGHT ONE IN. En welke wraak kan nu zoeter smaken dan het internationale succes van hun vampierfilm?
Het jeugdtrauma van Lindqvist voert ons naar Blackeberg, een troosteloze randgemeente van Stockholm. Het is 1982 en daar wordt niemand vrolijk van. Maar voor de twaalfjarige Oskar, die bij zijn gescheiden moeder woont, is elke dag een beproeving. Het slungelige joch is met zijn blonde piekhaar en marmerwitte huid een favoriet doelwit voor de pestkoppen in zijn klas. Oskar fantaseert graag over vergelding en oefent met zijn zakmes op een dennenboom. Hij kan nog niet vermoeden dat zijn nieuwe buurmeisje Eli wel eens zijn engel der wrake zou kunnen zijn. De twee ontmoeten elkaar in de avond-uren bij het speelrek en voelen zich meteen tot elkaar aangetrokken. Eli stimuleert Oskar om voor zichzelf op te komen. Dat achter haar twaalfjarige snoetje eigenlijk een tweehonderd jaar oude vampier schuilgaat, houdt ze angstvallig geheim. Eli’s zwijgzame begeleider HÃ¥kan regelt immers het bloed, om zijn protégé zodoende uit de problemen te houden. Maar de klunzige moordenaar gaat daarbij steeds slordiger te werk, zodat Eli noodgedwongen zelf op jacht moet. De prooi smaakt naar meer, maar een stille getuige blijkt een onvoorzien gevaar. Als Oskar zich door zijn nieuwverworven assertiviteit ook al in de nesten werkt, kunnen de noodzakelijke gruwelen niet uitblijven.
Genoeg aanknopingspunten dus voor een bloederig spektakel, maar gelukkig bewandelden de makers een ander pad. De horror is absoluut aanwezig, maar centraal staat het duistere verbond tussen Oskar en Eli, die elkaar hebben gevonden in hun eenzaamheid. Er was Tomas Alfredson veel aan gelegen om hun onvoorwaardelijke liefde tot leidmotief van de film te maken. Een jaar lang speurde de regisseur heel Zweden af naar twee kinderen die elkaar als Yin en Yang zouden aanvullen. In KÃ¥re Hedebrant en Lina Leandersson vond hij zijn ‘licht’ en ‘donker’. Het spel van de twee is zeldzaam oprecht, en dat mag gezien hun totale gebrek aan acteerervaring een mirakel heten. Risico’s durft Alfredson wel te nemen. Zo vonden de opnamen deels plaats bij min dertig, een temperatuur waarbij camera’s haperden en Alfredson zelfs bevriezingsverschijnselen opliep aan twee vingers. De extreme condities waren volgens de regisseur nodig om de vrieskou goed in beeld te brengen. Met de Zweeds-Nederlandse cameraman Hoyte van Hoytema aan zijn zijde ontwikkelde hij een eigenzinnige beeldtaal. Niet alleen de intieme momenten, maar ook de intense horrorscènes werden met een minimum aan camera-beweging en veel scherpteverlegging vastgelegd. Dat leverde betoverende beelden op, die onconventioneel zijn voor het genre. Ook op het gebied van special effects toont Alfredson zich een meester in de beheersing, enkele zeer expliciete shots daargelaten. De overwegend subtiele effecten en suggestieve shots prikkelen de kijker om na te denken over wat hij zojuist zag. En dat geeft dit integere meesterwerk een meerwaarde die in het genre vaak node wordt gemist.
Copyright Rob van der Velden. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #81, voorjaar 2009.
