Met THE UNBORN lijkt scenarist-regisseur David S. Goyer de zoveelste remake van een Japanse spookfilm aan het publiek te willen slijten. Schijn bedriegt. De J-horror staat dit keer niet voor Japans maar voor Joods.
Goyer haalde de mosterd dus niet in de Japanse folklore, maar snuffelde in de Joodse kabbala. De langharige Oosterse verschijning vervangt hij door een kwaad kijkend jongetje dat opduikt in de dromen van Casey. Deze knappe studente droomt ook nog van krioelende insecten, honden met omgedraaide hoofden en een begraven foetus. Na wat onderzoek komt Casey erachter dat ze achtervolgd wordt door een dybbuk, een vermetele Joodse geest die ongeduldig toegang zoekt tot onze wereld. Een en ander is terug te voeren tot enkele vreselijke experimenten die dokters in Auschwitz met tweelingen uitvoerden.
Het siert Goyer dat hij met de dybbuk voor een niet zo voor de hand liggende insteek kiest. Die durf wordt helaas overschaduwd door een halfbakken uitwerking. Goyer positioneert zijn hoofdrolspeelster in allerlei bizarre en griezelige situaties, maar de afzonderlijke scènes vormen nauwelijks een geheel. Een groot insect dat uit een gebroken ei kruipt? Griezelig, maar Freud zelf zou er wellicht geen raad mee weten.
Zoveel droomscènes die niet of nauwelijks verklaard worden, dat valt dik tegen van een schrijver die met BATMAN BEGINS en THE DARK KNIGHT een hele franchise weer op poten kreeg. Als regisseur (eerder van BLADE: TRINITY en THE INVISIBLE) kiest Goyer zelden voor een geraffineerde aanpak. De schrikeffecten vloeien niet voort uit het verhaal, maar uit een manipulatieve regie en montage. Dat kan Goyer wel: met de camera langzaam naar een spiegel glijden. Je weet dat er een schaduw in zal verschijnen, maar Goyer wacht net lang genoeg tot je toch weer schrikt. Niettemin gaat zelfs een vakkundig uitgevoerd trucje op den duur vervelen.
Er zijn buiten dergelijke jump scares nog wel meer aanwijzingen dat Michael Bay middels zijn productiehuis Platinum Dunes een hand in deze tienerproductie had. Als fel contrast met gruwelijk verminkte geesten of lichamen, mag de camera schaamteloos geilen op het goddelijke lichaam van Odette Yustman (CLOVERFIELD). Als ze niet loopt te grienen over de geesten die ze ziet of over haar overleden moeder, dan mag ze uitgebreid douchen of in bed duiken met haar kleerkastvriendje. In de moderne horrorfilm behoren lelijke of normale mensen blijkbaar definitief tot het verleden.
Helaas vervalt THE UNBORN niet alleen wat personages betreft in style over content. Als plotseling Gary Oldman opduikt om als cynische rabbi een duiveluitdrijving te orkestreren (met de hulp van een zwarte priester dan nog wel), trekken de makers alle exorcismeregisters wijd open. In het duivels pandemonium dat zich vervolgens ontvouwt, schudt en siddert het hele scherm. Het effect dat Goyer beoogt is groots, maar hij vergeet één ding: het slaat allemaal echt nergens op.
DI: Universal (BE: 18 maart / NL: 26 maart )
Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 27 maart 2009.
