Onlangs werd op internet een dvd van het controversiële LAST HOUSE ON THE LEFT (1972) te koop aangeboden. De eigenaar gaf te kennen dat hij zo’n afschuwelijke film niet langer in zijn bezit wilde hebben en ’m desnoods spotgoedkoop van de hand wilde doen. Klaarblijkelijk heeft de film dertig jaar na dato nog steeds niet aan impact ingeboet.
En inderdaad, zelfs in de matig gerestaureerde versie die we met deze special edition krijgen voorgezet blijft de ontvoering, de vernedering en het afslachten van twee jonge vrouwen moeilijk te verteren. Debuterend regisseur Wes Craven filmde hun ondergang zo realistisch mogelijk en toonde de martelpraktijken zonder bevrijdende cut-away of fade to black. Craven, bijgestaan door producent Sean S. Cunningham, had dan ook niet de intentie entertainment te maken, maar, zoals hij het zelf op de commentaartrack zegt, een ‘assault on the senses’. Het tweetal haalt gemoedelijk herinneringen op aan hun eerste project, waarbij ze ‘beiden maar wat deden en geen benul van filmmaken hadden.’ Dat is te zien ook: technisch is de film een aanfluiting, maar tegelijkertijd heeft de rauwe, amateuristische aanpak wel zijn charme. Trillende haren op de lens, ellenlange shots en mondbewegingen zonder geluid – waar kom je dat tegenwoordig nog tegen? De hoes van deze dubbelschijf vermeldt dat het hier de ‘originele versie’ betreft. Dat is grootspraak, want er zijn tientallen versies in omloop en zelfs Wes Craven vraagt zich op de commentaartrack af welke nu de originele is.
In het supplement Forbidden Footage worden beelden getoond van ingewanden die deze release van World Wide Cinema in ieder geval niet gehaald hebben. Niet zo verwonderlijk, want tot aan de projectiecabines in de bioscopen toe werd de film verknipt door verontruste exploitanten. Forbidden Footage is overigens een rommelig item. Het heeft geen naamtitels, waardoor het gissen blijft naar wie er aan het woord is. De veertig minuten lange documentaire Celluloid Crime of the Century plaatst LAST HOUSE ON THE LEFT in een breder perspectief, mede dankzij de amusante anekdotes van enkele castleden. De tot pornoacteur/producent gepromoveerde Fred Lincoln (de meedogenloze misdadiger Weasel) noemt de film glashard een piece of shit, maar vertelt wél trots welke scènes hij zelf verzonnen heeft. In Lincolns forse kritiek op de film klinkt de verbittering door van een man die nooit de credits voor zijn creatieve inbreng heeft gekregen. Desondanks bewaart de oude snoeper mooie herinneringen aan de opnamen, omdat hij hoofdrolspeelster Lucy Grantham toch maar mooi tussen de lakens kreeg, evenals de visagiste.
De documentaire, de commentaartrack, een filmpje over de totstandkoming van de soundtrack en een featurette zijn zeer informatief, maar bevatten veel overlappingen en zijn overigens niet ondertiteld. Dat gebrek is echter minder storend dan het ontbreken van geluid bij de outtakes. Bij de weggesneden ‘darmscènes’ is er geen vuiltje aan de lucht, maar complete dialogen zonder geluid raken kant noch wal. Zulke extra’s lijken dan ook overbodige ruimte op te slokken die gemakkelijk gereserveerd had kunnen worden voor ondertitels.
Copyright 2003 Ruben van Eijl. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #60, najaar 2003.
