“Will leave you wanting to learn more”, belooft de trailer van JOHNNY FRANK GARRETT’S LAST WORD. En inderdaad, als je je gaat verdiepen in het bronmateriaal wordt het verhaal tamelijk verontrustend… al doet de film zelf dat materiaal weinig eer aan.
Voor deze bovennatuurlijke wraakfilm heeft regisseur Simon Rumley (THE LIVING AND THE DEAD, RED WHITE & BLUE) zich laten inspireren door de documentaire THE LAST WORD (2008), waarin advocaat/regisseur Jesse Quackenbush aantoont dat de executie van de ter dood veroordeelde Johnny Frank Garrett onterecht was. De verstandelijk beperkte Garrett bleek in 1982 het ideale slachtoffer te zijn voor de lokale politiemacht in het Texaanse Amarillo, voor wie de moordenaar en verkrachter van een bijna tachtigjarige non onvindbaar was geworden. Tien jaar lang heeft Garrett op zijn uiteindelijke executie moeten wachten en vlak voor zijn dood vertelt hij op liefdevolle wijze dat de hele wereld zijn kont mag kussen en vervloekt hij in een brief eenieder die hem schuldig heeft bevonden. Dat uiteindelijk een groot aantal betrokkenen bij de zaak kort daarna daadwerkelijk het leven heeft gelaten is natuurlijk voer voor een horrorfilm.
JOHNNY FRANK GARRETT’S LAST WORD begint sterk, met een goed acterende Sean Patrick Flanery (POWDER (1995), SAW 3D (2010), MONGOLIAN DEATH WORM (2010) – ja, hij heeft een aardig Schokkend Nieuws-repertoire opgebouwd naast THE BOONDOCK SAINTS in 1999!) als advocaat Danny Hill die met een dik Texaans accent aan de jury uitlegt wat een monster Garrett wel niet is. Diezelfde jury is het bijna unaniem eens: voor de goede nachtrust is het beter dat deze nonnenverkrachter ter dood veroordeeld wordt. Alleen jurylid Adam Redman (Mike Doyle) heeft zijn twijfels, maar legt zich schoorvoetend en onder groepsdruk bij het vonnis neer. Daar zal hij later spijt van krijgen, want tien jaar later, kort na de dood van Garrett, komen verschillende juryleden om het leven. Terroriseert Garrett hen vanuit zijn graf? Het levert in ieder geval één amusante scène op van een doorgedraaide lerares die een voltallige kinderklas levenslange trauma’s bezorgt na het naar binnen werken van twee potloden via haar neus.
Redman, onze held met de solide onderkaak, speelt met weinig overtuiging de cynische vader die zijn gezin moet beschermen tegen de vloek van Garrett. À la Naomi Watts in THE RING hangt hij de detective uit op zoek naar de waarheid achter deze zaak. Waar hij de gedachte vandaan haalt dat Garrett zal stoppen als deze boven tafel is gekomen is onduidelijk. De film verwordt na het goede begin helaas tot een trage zoektocht, met sporadisch een (overbekend) schrikeffect, zoals een televisie die vanzelf aan en uit gaat. De hiernavolgende stroboscopische inkijk in de hel van Garrett verontrust overigens wel uitermate.
Deze schrikscènes voelen desalniettemin misplaatst. De oorspronkelijk onschuldige Garrett is verworden tot een moordenaar die met bovennatuurlijke trucjes zijn slachtoffers ombrengt. Dat is met name jammer gezien het veelbelovende bronmateriaal: de tragiek van een ter dood veroordeelde die tien jaar lang op zijn onterechte executie wacht, om uiteindelijk uit wrok zijn moordenaars te vervloeken. Als we een inkijk hadden gehad in deze tien jaar, waarin hij – in ieder geval in deze film – tot de wraakzuchtige Garret is verworden, hadden we ons als kijker misschien aan zijn kant kunnen scharen in plaats van aan die van onze charismaloze held. Het mysterie van het waargebeurde verhaal wordt hier onvoldoende benut, want na het teruglezen blijkt de waarheid interessanter dan de fantasie. Dat blijkt ook uit het einde van de film. Terwijl de credits voorbij rollen horen we een geluidsopname van de vloek, waarmee het laatste woord ook echt aan Johnny Frank Garrett wordt gelaten… en dat is pas echt onheilspellend.
Distributie: One2See/Just. Release: 25 april 2017. Copyright: Sebastiaan Luiten. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 23 mei 2017.
