Het is niet overdreven om te stellen dat Takashi Ichise het gezicht van de moderne Japanse horrorfilm heeft bepaald. Als producent is hij onder meer verantwoordelijk voor de RINGU-films, JU-ON: THE GRUDGE en DARK WATER. De Midas-touch kan hem niet ontzegd worden, want het succes van deze films strekte zich uit over de hele wereld.
[Gezamenlijke bespreking van PREMONITION en INFECTION]
Geen wonder dat Ichise werd gevraagd om ook de onvermijdelijke Hollywoodremakes te produceren. Met de J-Horror Theater-reeks hoopt Ichise zijn internationale succes te prolongeren. De reeks bestaat uit zes films, geregisseerd door onder meer Takashi Shimizu, Hideo Nakata, Kiyoshi Kurosawa en Hiroshi Takahashi, schrijver van de RINGU-trilogie. Distributeur A-Film brengt nu de eerste twee films uit: INFECTION en PREMONITION. premonition van Norio Tsuruta (RING 0: BIRTHDAY) is de minst geslaagde van het tweetal. Zoals de titel al suggereert draait het hier om voorschouw en in dat opzicht heeft de film wel wat raakvlakken met FINAL DESTINATION. Hiroshi Makami speelt een schuchtere leraar wiens dochter bij een auto-ongeluk om het leven komt. Enkele minuten voor het ongeluk kreeg hij een krant in handen, waarin al een bericht over de gebeurtenis stond afgedrukt. Sindsdien ontvangt hij kranten die grote tragedies voorspellen, wat hem in de gelegenheid stelt om talloze mensenlevens te redden. Maar aan het voorkomen van rampen hangt wel een prijskaartje. Aangezien de hoofdpersoon het grootste deel van de film besluit passief zijn lot te ondergaan, ligt de nadruk meer op het ouderlijk rouwproces dan op het ontstane dilemma. Hierdoor ontaardt premonition uiteindelijk in een slaapverwekkend familiedrama met enkele geforceerde horrorelementen. Na de effectieve openingsscène is een kreunende krant dan ook ruim een uur lang het toppunt van spanning. Dan zijn de problemen in INFECTION een stuk aardser. In Nederland winden we ons op over akelig lange wachtlijsten, torenhoge verzekeringspremies en bejaarden die in tehuizen massaal aan hun lot worden overgelaten. Voor de hoofdpersonen van Masayuki Ochiai’s INFECTION zijn dat echter luxeproblemen. Het ziekenhuis waar zij werken wordt geplaagd door onderbezetting, stroomuitval en gebrek aan materieel. Een dreigend faillissement zorgt ervoor dat het zijn laatste nacht ingaat. Maar wanneer een patiënt met een dodelijk virus wordt binnengebracht, is het nog maar de vraag of de staf en hun patiënten de laatste nachtdienst overleven. Op papier lijkt INFECTION een Japanse variant op CABIN FEVER, maar waar Eli Roth leunt op bloederige effecten, vertrouwt zijn Japanse vakbroeder vooral op sfeer. Het verwaarloosde ziekenhuis vormt in dat opzicht een uiterst dankbare setting en regisseur Ochiai laat geen kans onbenut om beklemming op te roepen. Dat wil niet zeggen dat INFECTION een trage film is geworden. Integendeel, met name de scènes waarin masochistische verpleegsters doordraaien zijn uiterst effectief. Jammer genoeg schiet de film een beetje door in de middelen die worden ingezet om de spanning vast te houden. Alsof een virus dat zijn drager reduceert tot een plasje groen slijm nog niet idioot genoeg is, wordt de kijker opgezadeld met geesten en geflirt met vampirisme. Het gebrek aan richting wordt onderstreept door het zwalkende einde dat meer vragen oproept dan beantwoordt. Maar geldt dat niet voor elke nachtmerrie?
Copyright Eric van der Woude. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #68, p31.
