RECENSIE

HAUNTED SYMPHONY, THE

1810. Op zijn landgoed Cauchemar (!) diep in de Ardeche componeert baron Jean Oktavie (Lev Prigunov) zijn chef d’oeuvre, de Duivelssymfonie. Inspiratie voor dit geweldige werkstuk doet hij op in de plaatselijke herberg, waar hij zich overgeeft aan sex- en drankorgieën en het vermoorden van tijdelijke bedgenoten. Voor hij zijn compositie kan voltooien wordt hij gearresteerd en voor zijn misdrijven veroordeeld en gevierendeeld.

1810. Op zijn landgoed Cauchemar (!) diep in de Ardeche componeert baron Jean Oktavie (Lev Prigunov) zijn chef d’oeuvre, de Duivelssymfonie. Inspiratie voor dit geweldige werkstuk doet hij op in de plaatselijke herberg, waar hij zich overgeeft aan sex- en drankorgieën en het vermoorden van tijdelijke bedgenoten. Voor hij zijn compositie kan voltooien wordt hij gearresteerd en voor zijn misdrijven veroordeeld en gevierendeeld. 1865. Oktavie’s achternicht, Gabrielle Apollinaire (Burns), erft kasteel en landgoed, stuit op het manuscript van de symfonie en trekt de aan lager wal geraakte koordirigent en componist Marius Carnot (Cross) aan om de compositie te voltooien. Onder invloed van de machtige creatie ondergaat Carnot’s karakter alarmerende veranderingen. De bizarre geschiedenis van Jean Oktavie en zijn Duivelssymfonie lijkt zich te gaan herhalen. De co-produktie van New Horizon Pictures (Los Angeles) en Mosfilm (Moskou) gaat voorbij aan Roger Corman’s puntig AIP-adagium van weleer: less is more. Klaarblijkelijk niet tevreden met een boeiend gegeven alleen, overladen scenaristen McCann, Gray en Hartwell hun uitgangspunt koortsachtig met de meest barokke incidenten, alsof zij hun publiek de aandachtsspanne van een rusteloze MTV-kijker toeschrijven. Het basisgegeven is in elk geval fascinerend en sluit aan bij de opmerking, die organist Feike Asma eens maakte in Herman van der Horst’s TOCCATA: ‘Dit stuk spelen is een beetje sterven’, doelend op een perfecte uitvoering van Bach’s Toccata & Fuga in F, BWV 540. Een prachtige observatie omdat zij voor tweeërlei uitleg vatbaar is. ‘Een beetje sterven’ is ook wat Oktavie en Carnot moeten ondergaan om via de onvergankelijke glorie en roem van de Duivelssymfonie een vorm van eeuwig leven te verwerven, maar naar goed-aristocratische opvattingen laten zij het betalen van deze tol graag aan minderbedeelden over. Het centrale muziekstuk, met als ondertitel ‘Oh, What a Noble Work Is Man’ (van een gelijkluidend nummer in de musical Hair kon Oktavie geen weet hebben, maar Tausik c.s. wel degelijk), is woest en grillig en verliest zich regelmatig in een ongebreidelde atonaliteit, die men eerder in Alexander Scriabin’s ‘Prometheus’ (1911) verwacht aan te treffen dan in een honderd jaar eerder tot stand gekomen werk. Maar het stuk is wild en satanisch genoeg om alle opzienbarende ontwikkelingen min of meer te onderbouwen en van stamina te voorzien. Ben Cross is sterk op dreef als de bezeten Carnot en het is aardig B-queen Beverly Garland weer eens te zien. Zij debuteerde als 23-jarige in D.O.A. (Rudolph Maté, 1949) en heeft er met THE HAUNTED SYMPHONY dus 45 jaar acteren opzitten. P.S.: De info op de video-inlay stemt in vrijwel niets overeen met cast- en creditsgegevens op de film, maar de slogan voor dit werkje is een vondst: ‘In de ban van deze muziek wordt moord een gewoonte!’.**1/2 Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #17, p13.

27 april 2011
guest
0 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments

Ons magazine bevat nóg veel meer.

Word abonnee!

Als je houdt van de genrefilm, is ons magazine echt wat voor jou.
Neem een abonnement en voor slechts 35 euro valt-ie 6x per jaar op je mat.