Ruim een jaar geleden was in het radioprogramma ‘Spijkers met koppen’ de Twentse worstelaar Thea Slikboer te gast. Zij vertelde vol enthousiasme over haar belevenissen in Luxemburg, waar zij zojuist de opnames van de speelfilm FORTRESS 2 had afgerond.
Slikboer, die nog nooit een seconde had geacteerd, was uit een lokale sportschool weggeplukt door een castingmedewerker van de film: de woordenloze rol van de recalcitrante gevangene Sally Ho leek haar op het lijf geschreven te zijn! Als goed chauvinist zette ik mij dan ook vol goede moed aan de FORTRESS-sequel: hadden we hier wellicht met een tweede Famke Janssen van doen?
Niets is helaas minder waar. Hoewel Slikboer in haar rol als Sally Ho uitstekend haar mannetje staat tegenover hoofdrolspeler Christopher Lambert, legt ze al binnen een kwartier het loodje: ze wordt de luchtschacht van een in de ruimte zwevende gevangenisvesting uitgeblazen.
In het zwaarbewaakte ruimtestation dat dertigduizend kilometer boven de aarde dobbert, kunnen de allerzwaarste criminelen hun doodstraf opschorten door het verrichten van zware lichamelijke arbeid. Onder hen bevindt zich ook John Brennick (Lambert), de voormalige zwarte baret die het in deel 1 al presteerde zich een weg uit de onderaardse variant op de ruimtevesting te vechten. Hij en zijn zwangere vrouw Karen waren daar beland, nadat ze hadden geprobeerd de grens over te steken teneinde uit de klauwen van de dictatoriale Men-Tel Corporation te blijven. Om de overbevolking tegen te gaan accepteerde deze duistere autoriteit namelijk maar één kind per echtpaar, een regel waarop zelfs na de wiegendood van de eerste Brennick-telg geen uitzondering kon worden gemaakt.
De context van de eerste film wordt door de makers van de sequel blijkbaar als elementaire kennis beschouwd, want in deel 2 wordt er geen woord meer aan vuil gemaakt. Hoewel het gelukkige gezinnetje al tien jaar geen vlieg meer kwaad heeft gedaan, worden de Brennickjes binnen twee minuten toch weer belaagd door anonieme zwarte helikopters. Moeder en zoon weten op onbegrijpelijke wijze te ontsnappen, maar John wordt gepakt en verkast naar de al genoemde ruimtegevangenis, waar – zoals te verwachten viel – nog nooit iemand levend uit is gekomen.
Met een titel als FORTRESS 2: RE-ENTRY, een hoofdrolspeler die luistert naar de naam Christopher Lambert en een sequel-regisseur als de Nieuwzeelander Geoff Murphy (YOUNG GUNS II, UNDER SIEGE 2), ben je gek als je meer van het project verwacht dan een amusante B-film. Op zichzelf beschouwd was de eerste FORTRESS van Stuart Gordon (1993) ook niet meer dan dat: de film liep als een trein, zag er goed verzorgd uit, introduceerde genoeg inventieve gadgets om de aandacht vast te houden, maar een baanbrekend meesterwerk was het niet.
Als je de lat niet al te hoog legt, blijkt FORTRESS 2 nog best een genietbare opvolger. De decors ogen alsof ze elk moment om kunnen vallen, de personages zijn stuk voor stuk karikaturen (de maffiose Russische verrader, de sadistische Aziatische bewaker, de ongrappige Afro-Amerikaanse sidekick), het script is houteriger dan Pinokkio en er zitten meer goofs en onwaarschijnlijkheden in het verhaal dan er Chinezen in China wonen. De bijna Ed Wood-achtige knulligheid waarmee de film is gemaakt tekent echter ook meteen zijn charme. Lambert, die steeds meer verwordt tot een kruising tussen Jean Claude van Damme (onbeholpen accent), Steven Seagal (emotieloze blik) en Joe Cocker (stem), werkt zich ervaren door de spitsvondige oneliners heen, het scenario zit boordevol inventieve en wrede geintjes, de eeuwig jonge Pam Grier heeft een klein rolletje (hoewel nooit helemaal duidelijk is welke functie zij in het verhaal heeft) en de douches – die een elementaire rol spelen in het grote ontsnappingsplan!- zijn godzijdank gemengd. En al zie je de tien miljoen dollar die de film heeft gekost er niet aan af, de hele grap is binnen negentig minuten afgelopen. Bij tijd en wijle kan het ontzettend leuk zijn om naar dat soort pulp te kijken.
Copyright Robbert Blokland. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #49, februari/maart 2001.
