Een slasherfilm naar vertrouwd model, waarin een maagd met een trauma op een vakantiebestemming met oude angsten en nieuwe lijken geconfronteerd wordt.
In Nederland wil een volwaardig professionele filmindustrie maar niet van de grond komen. Daar zijn veel oorzaken voor te bedenken en veel oplossingen voor gesuggereerd, waarvan er enkele ook daadwerkelijk in praktijk zijn gebracht. Een van de vermeende wegen naar succes is het reeds ondersteunde remake-plan, dat met Hollandsche herverfilmingen van buitenlandse kaskrakers de kloof tussen de gemarginaliseerde filmwereld en het grote publiek moet dichten. Kruis COSTA! met THE FULL MONTY en we hebben een winnaar, zo is de gedachte. Toen de theorie opgang maakte werd de term ‘genrefilm’ te pas en te onpas gebezigd, vaak door lieden die hun dédain nauwelijks konden verbergen. Producent Matthijs van Heijningen onderneemt daartoe niet eens een poging, en dat siert hem. Hij stelde eerder al te vrezen voor een toekomst ‘waarin we in Nederland alleen nog maar splatterfilms mogen maken’. Zoals in Tirol, denk ik dan, bij het zien van FLASHBACK – MÖRDERISCHE FERIEN.
Ach ja, Tirol! Voor de echte genrefilmfreak is het berggebied in Oostenrijk vanzelfsprekend synoniem met klassiekers als KOM MET JE WALDHOORN TUSSEN MIJN ALPEN of VROLIJKE ONTUCHT IN TIROL, maar de hoogtijdagen van de Tiroler seksfilm liggen helaas lang achter ons. Het regionale filmfonds CinéTirol steekt tegenwoordig liever wat pegels in een oud scenario van Jimmy Sangster, die ooit aan de lopende band blauwdrukken voor de Britse Hammer filmstudio schreef.
Of het door Natalie Scharf nabewerkte scenario in de oorspronkelijke vorm ooit verfilmd is weet ik niet, maar duidelijk is wel dat de plotconstructie van FLASHBACK meer overtuigt dan alle andere elementen. We hebben te maken met een slasherfilm naar vertrouwd model, waarin een maagd met een trauma op een vakantiebestemming met oude angsten en nieuwe lijken geconfronteerd wordt. De in travestie gehulde moordenaar hanteert een sikkel, die in de regie van Michael Karen voortdurend op de voorgrond in het beeldkader schuift, natuurlijk ondersteund door een stevige synthesizerdreun. Zoiets noemen we een cliché, en herr Karen is er dol op.
Het lijkt er sterk op dat Karen zich eigenlijk te goed voelt voor het genre, want wie anders dan een pragmaticus op doorreis haalt het nog in z’n hoofd herhaaldelijk komisch bedoelde ketchupflessen in beeld te brengen? Het geeft ook te denken dat de titelkaart ‘Elke Sommer als Frau Lust’ ergens in de eindcredits wordt verstopt; zo’n kreet is te goed om te verbergen. De diva uit Mario Bava’s LISA AND THE DEVIL en BARON BLOOD is de gevallen ster van dienst, en ze komt op gepast spectaculaire wijze aan haar einde, maar Karen plaatst ook hier enkele komische kanttekeningen die op minachting van het genre en het publiek duiden.
En dat is waar de schoen werkelijk wringt: het Nederlandse remake-plan en deze Tiroler variant zijn geforceerde constructies die uitgaan van het idee dat je een publiek werkelijk alles kunt verkopen. Of het nu een horrorfilm of een komedie is, een overtuigende genrefilm behoeft een oprecht overtuigde maker, geen opportunist van het slag ‘U vraagt, Wij draaien’.
Copyright Bart van der Put. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #55, zomer 2002.
