FINAL DESTINATION is gebouwd op een onweerstaanbare premisse: wie de dood te slim af denkt te zijn, heeft buiten de universele wet der voorbestemming gerekend. Het vervolg van regisseur Ellis opent met een spectaculaire kettingbotsing, waaraan de door een visioen gewaarschuwde Kimberly (Cook) en een bont gezelschap van mede-weggebruikers op het nippertje weten te ontsnappen. Eerdergenoemde wet schrijft vervolgens voor dat het hele stel alleen maar uitstel van executie heeft gekregen, en het wegstrepen kan weer beginnen.
Eigenlijk zijn beide delen gewoon ouderwetse slasherfilms, met dÃt verschil dat de mechanische regelmaat waarmee personages in dit genre uit de weg worden geruimd tot basisprincipe van de plot is gepromoveerd: het noodlot slaat altijd toe. Ook in Hideo Nakata’s RING en de Amerikaanse remake ervan zijn de hoofdpersonen zich bewust van hun aanstaande dood, maar in die films draait het om meer dan het zo vernuftig mogelijk omkegelen van de poppetjes.
Misschien doet FD2 nog het meeste denken aan Paul Verhoevens zwarte komedie DE VIERDE MAN, waarin een paranoïde Jeroen Krabbé er van overtuigd is dat Renee Soutendijk hem net als haar voorgaande minnaars om zeep gaat brengen. Maar Verhoeven maakte van die film opzettelijk een groteske koortsdroom, die zich voornamelijk in het hoofd van Krabbé lijkt af te spelen. In FD2 worden we geacht alles wat gebeurt letterlijk te nemen. Angst, verdriet en andere psychische naschokken komen verder nauwelijks aan de orde. Let in dat kader ook eens op de gezichtsuitdrukking van de omstanders, nadat een nieuw bloedbad zich voor hun ogen heeft voltrokken: alsof ze in plaats van een gruwelijk toegetakeld lichaam een dampende drol zien liggen.
Blijft over een handjevol fijne fx-sequenties voor wie heimwee heeft naar de tijd dat gore meisters als Tom Savini nog heer en meester van de horrorfilm waren.
Copyright 2003 Steef de Koning. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #58, voorjaar 2003.
