James H. Nicholson en Samuel Z. Arkoff wisten het natuurlijk al: een goede filmtitel is het halve werk. De twee oprichters van American International Pictures gaven ons destijds I WAS A TEENAGE WEREWOLF en HOW TO MAKE A MONSTER. Vanaf 28 september is er dus SNAKES ON A PLANE.
David Salessandro, die zeven jaar geleden de eerste opzet schreef, verdient de credit voor een van de meest besproken filmtitels in tijden. De buzz op het internet is al maandenlang oorverdovend. Een film die vliegangst combineert met ophidiophobia, de angst voor slangen: het is het ultieme slechte idee, en dat willen we dus zien.
Sean Jones (Nathan Phillips, WOLF CREEK) is op Hawaï getuige van de moord op een openbare aanklager door gangster Eddie Kim. FBI-agent Neville Flynn (Samuel L. Jackson met snor) overtuigt Sean ervan dat hij naar Los Angeles moet komen om tegen Kim te getuigen. Ze pakken het vliegtuig, maar blijken zich in het koudbloedige gezelschap te bevinden van de groene, de roze en de zwarte mamba, pythons, ratelslangen, koraalslangen, adders, cobra’s en een honderd kilo zware boa constrictor. Een vliegtuig vol slangen om één enkele getuige uit de weg te ruimen? ‘Wat is dat voor belachelijk plan?’, zegt een politieman ergens in de film. Inderdaad.
Vanaf de eerste beelden van het zonovergoten Hawaï met kitscherige muziek gaat SNAKES ON A PLANE in overdrive. We maken kennis met een verzameling uitzinnige personages: de rapper met smetvrees; zijn zwaarlijvige bodyguards; de blonde tuthola met haar keffertje (raad eens wat daar mee gebeurt?); het stelletje dat elkaar voortdurend aflebbert; de man met vliegangst; de seksistische copiloot enzovoort. Subtiel is het niet wanneer een van de dikke negers in zijn kont gebeten wordt en de nichterige steward voorstelt het gif eruit te zuigen, maar wat geeft het? Het wordt allemaal met vaart en plezier gebracht en je krijgt simpelweg de tijd niet voor bedenkingen.
Camera-veteraan Adam Greenberg (TERMINATOR en TERMINATOR 2, SPHERE, NEAR DARK) gaf de film een soort kauwgomballen-look mee, als om te zeggen: dit is een cartoon, en zo is ‘ie ook het beste te genieten. Regisseur David R. Ellis komt gelukkig ook snel terzake. In scène 1 is Sean getuige van de moord, hij ontmoet de FBI-agent en in scène 3 zitten ze bij wijze van spreken al op het vliegtuig. Het gaat per slot van rekening om de slangen, en – mijn god! – wat een krengen zijn dat. Slechts een klein aantal is uit de CGI-computers gekropen: naar verluidt krioelden er op de set ongeveer 450 levende exemplaren rond. Met dank aan het natuurlijke fenomeen mimicry, dat maakt dat bijvoorbeeld de ongevaarlijke gele rattenslang als stand-in kon optreden voor de dodelijk giftige Taipan.
Gek gemaakt door bloemen vol feromonen vallen de slangen in de film alles en iedereen aan. Neuzen, ogen en wangen moeten eraan geloven, net als secundaire en primaire geslachtsdelen. Special-effectsman Erik Henry (THE ABYSS, TOTAL RECALL, ALIEN: RESURRECTION) leefde zich uit met beetwonden, opgeblazen armen en gruwelijk gezwollen gezichten. Grote pret, maar echt veel nieuws levert de combinatie van slangen- en vliegtuigrampenfilm welbeschouwd niet op.
Wat betreft de tweede helft van de formule, is onze vliegangst zelfs wel eens sterker geprikkeld. De verplichte scènes waarin de cabinedruk wegvalt of een van de passagiers de stuurknuppel ter hand moet nemen, zijn merkwaardig snel voorbij en spanningsloos. In ieder geval één beeld biedt wél een sterke bundeling van associaties: op het moment dat de zuurstofmaskers naar beneden vallen, vallen ook de ontelbare kronkelende slangen tussen de hysterische passagiers. Dáár zeiden de veiligheidsinstructies aan het begin van de vlucht dan weer niks over.
Net op het moment dat de variatie aan slangenbeten uitgeput raakt en de film vaart verliest omdat de ‘gevoelige momenten’ tussen Neville Flynn en stewardess Claire Miller (Julianna Margulies, bekend als televisiearts in ER) moeten worden afgewerkt, worden we van de dreigende verveling gered door een klassiek Samuel J. Jackson-moment. De acteur rijst op temidden van de chaos en roept woedend uit: ‘I’ve had it with these motherfuckin’ snakes on this motherfuckin’ plane!’ De quote is niet van Jackson, noch van scenaristen Hefferman en Gutierrez. Ze werd op het internet geplaatst door een van de vele fans van de filmtitel.
De makers van SNAKES ON A PLANE weten precies wat het publiek wil en bieden dat in volle doses. Jackson is cool, de slangen zijn vet en de pulp uitzinnig. Een zeer prettige vlucht. Na afloop stond me nog steeds een brede grijns op de lippen.
Di (NL): RCV (BE: 30 augustus / NL: 28 september)
Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 31 augustus 2006.
