“We gotta let the cops handle this, Dad.” “Yeah? Well, what if the cops can’t handle this, Jack?” Aan het woord is een verbitterde Paul Kersey (Charles Bronson) in DEATH WISH (1974). Nadat zijn vrouw door leden van een straatbende is vermoord, slaan de stoppen door bij de architect. Hij grijpt naar de wapens en maakt het straattuig één voor één af. Het verhaal kwam rechtstreeks uit de pen van schrijver Brian Garfield, die zijn hoofdpersoon in vier sequels zag terugkeren. Maar Garfield zelf was ook nog niet klaar met het onderwerp.
Vlak na de filmrelease van DEATH WISH verscheen zijn boek DEATH SENTENCE, anders van toon, maar óók over wraak. Dat boek belandde pas anno 2006 in handen van SAW-regisseur James Wan. Anderhalf jaar later is de harde thriller DEATH SENTENCE een feit, met ditmaal een gebroken Kevin Bacon die een groot familieverlies wil wreken en het recht in eigen handen neemt. Waar een koelbloedige Bronson met uiterste precisie een kogel door zijn prooi jaagt, stuntelt Bacon in eerste instantie met bot tuingerei. Zijn voorbeeld uit de jaren zeventig was koelbloedig en behendig, de kwetsbare Bacon moordt onwennig en angstig.
De vader van twee jongens, en hoofd van een gelukkig gezin, is geen wreker als The Bride in KILL BILL, maar de ‘gewone man’ die puur om de leegte in zijn ziel op te vullen de levens neemt van straatschoffies. Zijn oudste zoon is door een straatbende vermoord bij een benzinestation. Vader John Hume (Bacon) is getuige, maar trekt zijn getuigenis in wanneer hij hoort hoeveel jaar cel de dader maximaal kan krijgen. Te weinig, vindt hij. Hume heeft zo zijn eigen – veel bloediger – straf in gedachten, maar vergeet dat hij kwetsbaar is. Binnen no-time hebben de criminelen de doorgedraaide vader achterhaald. Inclusief werkplek en huisadres…
Het is de kwetsbaarheid, de onbezonnenheid, de onmacht van de wreker die Bacons personage zo geloofwaardig maakt. Vreemd echter dat de politie, die allang vermoedt wie het gemunt heeft op de bendeleden, niet ingrijpt. Het lijkt James Wan niet te interesseren. Zijn lens is gericht op de hoeksteen van de samenleving: hoe het broertje van het slachtoffer op het verlies reageert is belangrijker dan te zien hoe de politie een onderzoek start. De film eindigt in een geweldsexplosie die bevrijdend aanvoelt. Gewoon omdat we het hoofdpersonage niet meer gekweld willen zien worden.
Het is opvallend hoe de maker van SAW steeds met een andere filmstijl op de proppen komt. Wan vernieuwt zichzelf constant en conformeert zich niet aan de wensen van een Hollywood dat de 30-jarige regisseur het liefst nog meer martelfilms ziet maken. Nergens is aanwijsbaar dat Wan zowel SAW als DEAD SILENCE heeft gemaakt. Het intense DEATH SENTENCE is totaal anders van toon en ritme dan zijn voorgangers. Wan toont zich zelfs een geoefend actiefilmer. Een achtervolgingsscène in een parkeergarage is subliem uitgevoerd en de afloop is zelfs enig in zijn soort. Is dit dezelfde regisseur die in SAW grotendeels binnen de vier muren van een badkamer filmde?
Slechts een graffititekening van de Jigsaw-pop op de muren van de schuilplaats van de criminelen herinnert eraan dat we met één en dezelfde filmmaker van doen hebben. Of een gebrek aan eigen signatuur Wans kracht of zwakte is, zal de tijd leren. Tot dusver kunnen we er uitstekend mee leven.
Copyright Ruben van Eijl. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #74, zomer 2007.
