Zo moet het gegaan zijn. Na maanden gesteggel over de titel, bereikten filmmakers en producenten het briljante compromis genaamd THE DARK. En toen stond de eerste draaidag voor de deur en bleek één cruciaal onderdeel er door alle discussies bij ingeschoten te zijn: het scenario. Wat doe je als handige filmmaker in zo’n geval?
Je grasduint wat in andere films – in dit geval THE RING en DARK WATER – verandert de locaties en de namen van de hoofdpersonen en vertrouwt er vervolgens maar op dat niemand het jatwerk in de gaten heeft. En verdomd, het werkt nog ook, dat wil zeggen: in het eerste halfuur van de film.
Moeder Adelle (Maria Bello) en dochtertje Sarah (Sophie Stuckey) voegen zich bij vader James (Sean Bean), die een voormalige pastoorswoning heeft betrokken aan de ruige, rotsachtige kust van Wales. De ouders leven gescheiden, maar ook tussen moeder en dochter botert het niet, waardoor een hartelijke gezinshereniging bij voorbaat onwaarschijnlijk is. Maar er zit nog meer onheil in de lucht. Ergens aan de rand van een klif staat een gedenksteen op de plek waar een hele gemeenschap, aangespoord door een enge priester, vijftig jaar eerder in het koude water sprong. Het is het soort verleden dat bij tijd en wijle zijn klauwen naar het heden uitslaat, zeker in een streek waar oude mythes en vervloekingen nog serieus worden genomen.
Enfin, er zijn slechtere uitgangspunten voor een horrorfilm denkbaar, en van de regisseur van de culthit GINGER SNAPS (2000) mag je in elk geval enige affiniteit met het genre verwachten. Maar helaas. Nadat Sarah tijdens een klauterpartij over de rotsen in de golven is verdwenen en het bovennatuurlijke zich openlijk begint te manifesteren, wordt THE DARK een voorspelbare herhaling van andermans zetten. Een lang geleden verdronken meisje van Sarahs leeftijd komt letterlijk boven water, op zoek naar liefde en genegenheid, en moeder Adelle zet alles op alles om Sarah zelf uit het onderzeese niemandsland tussen leven en dood te bevrijden.
Waar de plot het laat afweten, zit er weinig anders op dan zouteloze schrikmomenten met grof audiogeweld kracht bij te zetten, een middel waar Fawcett dan ook dankbaar gebruik van maakt. Maar wanneer die truc is uitgewerkt en de filmmakers in opperste wanhoop met een dubbele twist ending op de proppen komen, zou je ze het liefst eigenhandig van die klif afduwen.
Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 4 december 2005.
