Naast kinderfilms en thrillers heeft Scandinavië sinds een paar jaar nóg een succesvol exportproduct: de horrorfilm. DARK WOODS (2003), COLD PREY (2006), LET THE RIGHT ONE IN (2008) en DEAD SNOW (2009) zijn stuk voor stuk zeer geslaagde genrefilms. Maar of DARK SOULS (2010) in dit rijtje thuis hoort?
Tijdens haar dagelijkse rondje joggen in het bos wordt Johanna aangevallen door een gemaskerde man in een oranje overall die haar tegen de grond werkt en vermoordt met een accuboormachine. Het brute begin van DARK SOULS is misschien niet erg origineel maar zet je wel meteen op scherp. Spannend wordt het wanneer Johanna in het mortuarium opeens overeind gaat zitten in haar lijkzak; ze is niet dood! En net wanneer de politie haar vader Morten belt om te vertellen dat zijn dochter is vermoord, komt ze thuis. Algauw blijkt echter dat ze allesbehalve in orde is. Johanna staart apathisch voor zich uit en reageert nergens meer op. Af en toe sijpelt er een dikke zwarte vloeistof uit haar mond en heeft ze heftige epilepsieaanvallen. Onderzoek wijst uit dat ze via het gaatje in haar hoofd is geïnfecteerd met een onbekende zwarte substantie die haar hersenen aantast. Dan maakt de man in de overall een tweede slachtoffer…
Regisseurs en scenarioschrijvers César Ducasse en Mathieu Peteul slagen erin de eerste dertig minuten van DARK SOULS de aandacht vast te houden. De gebeurtenissen maken nieuwsgierig en de personages worden geloofwaardig neergezet. Daarna komt al snel de klad erin en stort het verhaal als een kaartenhuis in elkaar. De film maakt een tijdsprong. Dertig dagen na de tweede aanval loopt de moordenaar nog steeds vrij rond en is vader Morten zelf aan het speuren geslagen. Wanneer hij te dicht in de buurt komt, wordt ook hij aangevallen door een gemaskerde man in een oranje overall. De eerste twee aanvallen waren al niet erg subtiel maar ditmaal gebeurt het allemaal zo knullig en nota bene ook nog op klaarlichte dag, dat het wel erg ongeloofwaardig wordt dat de politie deze olifant in de porseleinkast niet kan vinden. Hoe Morten de moordenaar wél op het spoor kwam, blijft overigens onduidelijk. We moeten maar aannemen dat hij van alles heeft ontdekt in de afgelopen dertig dagen. Even later gebeurt het omgekeerde. Belangrijke aanwijzingen over het centrale mysterie van de film worden gegeven door een onbekende man die door Morten volkomen willekeurig wordt aangesproken. We hebben de man niet eerder gezien en hij keert later in de film ook niet meer terug.
Dat DARK SOULS niet erg origineel is en leentjebuur speelt bij films en tv-series als THE HIDDEN en The X-Files is te vergeven. Maar zorg dan wel dat je goed jat. Nergens wordt bijvoorbeeld duidelijk wat dat zwarte goedje nou eigenlijk is en waarom mensen ermee geïnfecteerd worden, laat staan door wie. En wanneer later blijkt dat mensen ook gewoon via de mond geïnfecteerd kunnen worden, vraag je je toch af waar dat gedoe met die accuboormachine nu voor nodig was. Een beetje mysterie kan geen kwaad, maar het lijkt erop dat de makers zelf ook geen flauw idee hebben.
Toch is het niet helemaal een verloren zaak. Eén van de boormachinemoorden is verrassend creepy gefilmd vanuit het trillende perspectief van het slachtoffer, met het gierende geluid van de boormachine op de achtergrond. Er is ook een aantal grappige momenten. Morten, bijvoorbeeld, die bijna gedachteloos met een dennengeurspuitbus de onaangename lucht van de rottende Johanna probeert te maskeren. Wellicht was het beter geweest als César Ducasse en Mathieu Peteul ervoor gekozen hadden een zwarte komedie te maken over een vader en zijn zombie-dochter. Als horrorfilm is DARK SOULS niet meer dan een samenraapsel van halfbakken ideeën met hier en daar een leuke vondst.
Di: BUTFF (release op dvd en blu-ray: 5 september 2012). Copyright Erik van ’t Holt. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 26 oktober 2012.
