Sommige dingen kunnen dicht en dat is wel zo veilig. Zoals een bankkluis. Of zo’n opslag die je langs de ringwegen van ’s lands grote steden aantreft. Want als iemand er zomaar in kan, welnu, dan kan er van alles gepikt worden. Maar wat als je er al in zít en er niet meer uit kan? STORAGE 24 geeft je het antwoord op die vraag…
Een militair vliegtuig met geheime lading stort neer boven Londen. Eén van de motoren plet een auto op het parkeerterrein van Storage 24. De rolgordijnen van dit opslagruimteverhuurbedrijf gaan omlaag, de automatische lockdown treedt in werking en de medewerker van dienst schakelt een monteur in om hem en zijn klanten uit hun benarde positie te bevrijden.
Ondertussen zijn Charlie (Noel Clarke) en zijn beste vriend Mark (Colin O’Donoghue) toevallig op weg naar deze opslag. Charlie is door zijn vriendin aan de kant gezet en hij wil zijn bezittingen uit de gezamenlijke opslag halen. Maar in de box waar zijn spullen liggen, treft hij, oh horror, niemand minder dan zijn ex-vriendin met een vriend en vriendin.
In deze sciencefiction-horrorfilm hebben we echter ook met de geheime lading van het vliegtuig te maken: een kwaadaardig monster dat overigens een opvallende gelijkenis vertoont met de extraterrestriale kakkerlakken van DISTRICT 9. En dan belanden we pardoes in een urbane variant van PREDATOR. Niemand kan eruit, het Moordend Kwaad wil de personages één voor één te grazen nemen. Eindelijk komt het verhaal een beetje los, met als hoogtepunt de speelgoed-Fifi die met vuurpijlen gewapend de grote finale inleidt.
Het idee van STORAGE 24 spreekt tot de verbeelding. Helaas is het relatiegewauwel dusdanig lang uitgespannen, dat de 83 minuten die de film duurt, als het dubbele aanvoelen. Tegelijkertijd lukt het geen moment om bij de bordkartonnen personages iets wat op identificatie lijkt gewaar te worden. Charlie acteert zijn woede met het misbaar van een ontstemde kleuter, terwijl de andere personages een overdreven Britse onderkoeldheid bewaren. Meer en betere actie was effectiever geweest dan de puberale dialogen. Ook al voelt de productie beduidend duurder aan dan het budget suggereert, het resultaat van alle inspanningen is mager, veel te mager. En vormt geen vergelijk met de originaliteit van pak ‘m beet EXTRATERRESTRE of de intensiteit van ALIEN. Misschien is dat ook wel het meest tekenend voor deze film: het is te braaf. Alles oogt netjes en afgewerkt, maar ontbeert het welbekende rauwe randje, evenals sprekende acteerprestaties, werkelijke inspiratie, of muziek die meer is dan louter functionele begeleiding. Om nog maar te zwijgen over de afwezigheid van de suspense. STORAGE 24 bewijst eens te meer die oude reclamewet dat een goed idee zonder goede uitvoering niet veel waard is.
Di: Universal Pictures International (vanaf 17 oktober op dvd en blu-ray). Copyright Joep van Loon. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 26 oktober 2012.
