Op het afgelopen Festival Internacional de Cinema de Catalunya werd CHERRY FALLS door de jury (waarvan Mr. Horror Jan Doense deel uit maakte, zie SN #48) bekroond met de prijs voor beste regie. Een keuze waar wel iets op valt af te dingen.
Geoffrey Wright, die bekendheid verwierf met het neo-nazidrama ROMPER STOMPER, hanteert hier een paar trucjes die het effect sterk verhogen, zoals de bijna subliminale beelden van gemutileerde tienerlijken, maar wanneer er niet gehakt of gestoken wordt, is zijn regie te stijf om iets van een blijvende indruk achter te laten. .Nee, dat CHERRY FALLS een prettige uitzondering vormt op de slappe slashers van tegenwoordig is toch in de eerste plaats een verdienste van scenarist Ken Selden, die voor zijn uitgangspunt – maniak heeft het voorzien op maagdelijke tieners – gewoon een van de ‘regels’ van het genre heeft omgedraaid. In SCREAM werd uitstel van ‘de eerste keer’ immers nog genoemd als voorwaarde om het einde van de film te halen. Dat Selden daarmee ook weer de platgetreden paden van het postmodernisme bewandelt, valt niet te ontkennen, maar zijn idee leidt wel tot grappige situaties. Zo organiseert het schoolbestuur in samenwerking met sheriff Brent Marken (Biehn) een bijeenkomst voor bezorgde ouders, zodra de politie ontdekt heeft dat alleen maagden gevaar lopen. Is het wel een goed idee om deze informatie door te spelen naar de kinderen? Voor je het weet duiken ze allemaal met elkaar het bed in, alleen om het vege lijf te redden! Sheriff Marken wil zijn dochter beschermen, wat resulteert in een merkwaardig nachtelijk gesprek waarin een vader zijn tienerdochter lijkt over te halen om toch eindelijk eens tot ‘het vierde honk’ te gaan. .De relatie tussen de sheriff en zijn dochter Jody (Murphy) is op zijn zachtst gezegd een beetje raar. Let bijvoorbeeld eens op de blikken die worden gewisseld wanneer Marken bij een vechtsportdemonstratie bovenop zijn dochter belandt. En blijft hij ook niet net iets te lang op ‘r liggen? Net als het geflirt tussen Jody’s vriendje en haar moeder zijn het subtiele aanwijzingen dat er in het stadje Cherry Falls een onderhuidse perversie sluimert, waarin ook het motief van de moordenaar verscholen ligt. Uiteindelijk worden dit soort fijnzinnige details overschreeuwd door de bizarre finale, waarin de schooljeugd uit lijfsbehoud een massale orgie heeft georganiseerd en de film op een prettig hysterische manier ontspoort.
Copyright Roel Haanen. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #50 april/juni 2001.
