Filmmakers van creature features zouden Moeder Natuur dankbaar moeten zijn voor de inspiratie die ze nu al jaren levert, want de raarste wezens leven vooralsnog niet in de Andromeda-nevel, maar gewoon op Aarde.
Bloedzuigers, kakkerlakken, wolven, prehistorische zeemonsters, spinnen, haaien en octopussen hebben in mooie films gefigureerd en tegelijkertijd vele regisseurs door donkere, werkloze dagen gesleept. Dit laatste geldt vast en zeker ook voor regisseur Louis Morneau (CARNOSAUR 2), die met BATS een broddelwerkje van formaat heeft afgeleverd.
‘Een biologisch noodgeval’, wordt de uitbraak van de met een virus geinfecteerde vleermuizen in BATS genoemd. Wie aan dit soort ontsnapte mutanten denkt, ziet onmiddellijk visioenen van krankzinnige wetenschappers opdoemen. Deze keer wordt de doorgedraaide geleerde opgevoerd zonder diabolische inborst, maar meer een beetje schoorvoetend op de achtergrond geplaatst, chagrijnig kijkend en mysterieus telefonerend.
Vleermuizen zullen voor altijd verbonden zijn met Graaf Dracula en Batman, en het lijkt erop dat de diertjes die alter ego’s of genenmanipulators nodig hebben om hun mannetje te kunnen staan. De sjoemelende geleerde uit BATS staat dan ook in een illustere traditie, met Bela Lugosi in THE DEVIL BAT (1940) voorop, gevolgd door THE ABOMINABLE DR. PHIBES (1971) en zijn supersonische vleermuizen.
‘Waarom heb je het gedaan?’, vraagt een bezorgde vleermuisexpert in BATS aan de steeds knorriger kijkende wetenschapper. ‘Ik ben een wetenschapper, wij maken alles beter’, luidt het antwoord, dat rechtstreeks uit het Handboek voor de Waanzinnige Geleerde is overgenomen. De evolutie is zo vaak in films afgetroefd, dat je ondertussen begint te verlangen naar een film waarin de gek niet wordt gestraft voor zijn megalomanie.
BATS is over de gehele linie een confectieproduct dat aan de kijker nog een enkele lachsalvo kan ontlokken op de momenten waarop men met een pistool de wild vliegende vleermuizen te lijf wil gaan, of als de immens slechte special effects van de nors kijkende lelijke beestjes weer eens de aandacht op zich vestigen. ‘Dit is het einde van een prachtig natuurlijk evenwicht’, filosofeert de goede wetenschapper (Dina Meyer uit STARSHIP TROOPERS), waarmee ze gelijk de diepzinnigste opmerking uit de film voor haar rekening neemt.
Copyright Mariska Graveland. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Oorspronkelijk gepubliceerd in Schokkend Nieuws #48, november 2000.
