Potenrammers en lieden die homo’s het liefst met het hoofd naar beneden van een hoge toren af keilen, krijgen in HELLBENT gezelschap van een als duivel verklede maniak met een zeis.
Regisseur Paul Etheredge-Ouzts was werkzaam als assistent-regissseur en set-dresser (o.a. JFK) voordat hij in 2004 zijn regiedebuut maakte met de ‘gay slasher’ HELLBENT. De film, die over een periode van twee jaar bij elkaar werd gedraaid, haalde in 2005 vrijwel onopgemerkt het hoofdprogramma van het Amsterdam Fantastic Film Festival. Weer een jaar later wordt hij alsnog in de bioscoop uitgebracht door de (voormalige) feministische distributeur Cinemien.
De vraag of het het wachten waard was en of de naam Cinemien impliceert dat we hier met iets anders dan ordinaire pulp te maken hebben, kan met ja en nee worden beantwoord. Uitsluitend op zijn merites als horrorfilm beoordeeld is HELLBENT niet uitzonderlijk origineel of effectief. Een groepje jongens mengt zich onder de bont uitgedoste bezoekers van een straatfeest in West-Hollywood ter gelegenheid van Halloween. Een rood geschminkte griezel met een duivelsmasker heeft zich al eerder vergrepen aan twee inzittenden van een auto en dreigt, onder dekking van de carnavaleske setting, nu ook onze vrienden letterlijk een kopje kleiner te maken. Er vallen doden, en dat ziet er met al die onthoofdingen soms best gruwelijk uit, maar echt spannend wordt HELLBENT nergens.
Het verrassende van de film zit ‘m in iets anders: alle potentiële slachtoffers zijn homo’s, variërend van de introverte hoofdpersoon Eddie, verkleed als politieman, tot de hysterische travestiet Tobey en de stoere biker boy Jake. Gelukkig vallen de personages niet honderd procent samen met de poses waarvan ze zich bedienen. De jongens komen zelfs aanzienlijk sympathieker en levensechter over dan het doorsnee hetero-slachtoffer uit de doorsnee slasher. De regisseur: ‘Ik wilde het overbekende verhaal opnieuw vertellen, maar dan met jonge mensen die zelfbewust zijn, aardig en toevallig ook homo.’ En kennelijk al even ‘toevallig’ slachtoffer van een maniak, want aan de motieven van de laatste wordt geen woord vuilgemaakt.
Die pretentieloze aanpak is zowel de kracht als de makke van HELLBENT. Leuk dat in plaats van een gammel boshutje of een naargeestig spookhuis, nu eens de uitbundige gay-scene als decor dient voor groteske slachtpartijen. Maar het zou interessanter zijn geweest wanneer dat milieu Etheredge-Ouzts tot een meer inhoudelijke make-over van het genre zou hebben geïnspireerd.
Di (NL): Cinemien (NL: 27 juli) Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 17 juli 2006.
