Wat gebeurt er met de goden als de mensen niet meer tot ze bidden? Het is een intrigerende vraag, onder andere leuk uitgewerkt in het boek American Gods van Neil Gaiman. In WRATH OF THE TITANS is het slechts een van de vele rommelig uitgewerkte ideeën.
Net als in de voorloper CLASH OF THE TITANS wordt ons in WRATH OF THE TITANS uitgelegd dat de Griekse goden hun krachten verliezen, en zelfs sterfelijk kunnen worden, omdat niemand meer tot ze bidt. Het blijft echter onduidelijk waarom: iedereen gelóóft duidelijk nog wel in ze. De goden worden als filmsterren herkend als ze weer eens een uitstapje naar de aarde maken. En mocht het nou alleen om het bidden gaan: waarom zet onze held Perseus (Sam Worthington) dan nooit de vele bataljons naamloos slachtvee uit de film in als bidbrigade?
Ja, ja, oké, dit is waarschijnlijk veel te diep nagedacht over de zoveelste met CGI doordrenkte actiefilm, waarin de plot tenslotte maar een excuus is voor spektakel en dodelijke beestjes. Die beestjes komen in WRATH OF THE TITANS uit de Tartarus. De muren van de gevangenis onder de onderwereld zijn, samen met de goden, danig aan het verzwakken. De ‘eindbaas’ ditmaal, is niet de Kraken, maar Kronos zelf, aanvoerder van de Titanen en vader van Zeus (Liam Neeson), Hades (Ralph Fiennes), Poseidon enzovoort. Net als in CLASH OF THE TITANS moet er natuurlijk eerst een speciaal wapen bemachtigd worden en wederom moet iemand de weg wijzen. Tegenstribbelende held Perseus gaat dus opnieuw op pad, vergezeld door zijn neef Agenor en de vechtlustige koningin Andromeda (Rosamund Pike).
De scenarioschrijvers maken dankbaar gebruik van de weelde aan monsters in de Griekse mythologie: de chimerae, de cyclopen en de goddelijke smid Hephaestus (Bill Nighy), iets minder afzichtelijk dan ik me kan herinneren uit de mythes. De sequel heeft het voordeel dat de actie ditmaal direct kan beginnen. Een lange sequentie in een labyrint weet warempel wat suspense te genereren, waardoor deze film zijn voorganger in elk geval overstijgt. Toch overtuigt WRATH OF THE TITANS niet en voelt de climax nogal, tja, anticlimactisch.
Deel van het probleem is Sam Worthington. De acteur doet me altijd denken aan de film MEAN GIRLS, waarin een meisje wanhopig probeert het woord ‘fetch’ te populariseren. “Stop trying to make fetch happen!” zegt iemand uiteindelijk getergd. Zo geldt hier: “Stop trying to make Sam Worthington happen!” Hij kan op zich redelijk acteren en is niet onprettig om te zien, maar ondanks alle pogingen een ster van hem te maken heeft hij ‘het’ gewoon niet echt. Dat ‘het’ waardoor Liam Neeson, ondanks de tenenkrommende dialogen waarmee hij is opgezadeld, zijn waardigheid behoudt. Dat ‘het’ waardoor Rosamund Pike je blik altijd weet te vangen en Édgar Ramírez (uit CARLOS) niet verdwijnt in de ondankbare rol van Ares. Mooi dat Worthington is omringd door zoveel talent – maar een echte ster in de hoofdrol, dát was nog mooier geweest.
Distributie: Warner. Copyright: Hedwig van Driel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 29 maart 2012.
