DARKNESS FALLS kwam bij het laatste Festival van de Fantastische Film niet door de ballotage van de programmeurs heen. Terecht, want de film is uitgesproken belabberd. Maar wel op een specifieke manier. DARKNESS FALLS is namelijk honderd procent pastiche. Van voor tot achter fake. Geen horrorfilm, maar slechts het idee dat gehaaide fortuinjagers van een succesvolle horrorfilm hebben. Hun referentiekader beperkt zich dan ook tot recente succesnummers.
DARKNESS FALLS kwam bij het laatste Festival van de Fantastische Film niet door de ballotage van de programmeurs heen. Terecht, want de film is uitgesproken belabberd. Maar wel op een specifieke manier. DARKNESS FALLS is namelijk honderd procent pastiche. Van voor tot achter fake. Geen horrorfilm, maar slechts het idee dat gehaaide fortuinjagers van een succesvolle horrorfilm hebben. Hun referentiekader beperkt zich dan ook tot recente succesnummers.
Zo brengt de legende die het stadje Darkness Falls in zijn greep houdt THE BLAIR WITCH in herinnering: een zonderlinge oude vrouw, door de inwoners Tooth Fairy genoemd, werd daar vorige eeuw gelyncht nadat twee kinderen op mysterieuze wijze verdwenen. Sindsdien heeft haar geest het voorzien op de jeugd van het stadje. Nadat een kind het laatste melktandje heeft gewisseld, slaat de Tooth Fairy toe. Maar alleen in het donker, want dat was in THEY ook al zo eng. Gevolg: kinderen willen alleen maar slapen met het licht aan, of slapen helemaal niet meer. Zoals het broertje van Caitlin Greene (Caulfield, bekend uit Buffy the Vampire Slayer). Zij roept de hulp in van haar jeugdvriend Kyle (Kley), die als kind een aanval van de Tandenfee overleefde, maar dat met de dood van zijn moeder moest bekopen. Als volwassen man keert hij terug naar Darkness Falls om de strijd aan te binden met de duistere, gevleugelde gedaante die zó uit JEEPERS CREEPERS lijkt te zijn weggefladderd. Trouwens, ondernam de Creeper niet óók een nachtelijk aanval op een politiebureau om zijn prooi te pakken te krijgen?
Dat DARKNESS FALLS van ordinair jatwerk aan elkaar hangt, zou nog te vergeven zijn als de film met enige kennis van of gevoel voor het genre gemaakt was. Dan vergeef je de makers ook alle inconsequenties en de wandelende etalagepoppen die voor acteurs moeten doorgaan. Maar Liebesman is een prutser, die denkt met goedkope foefjes het publiek de stuipen op het lijf te kunnen jagen. Dat is bij dit type horrorfilm, dat het niet zozeer van griezelige ideeën als wel van griezelige effecten moet hebben, beslist geen onmogelijkheid. Maar dan moet je die foefjes wel beheersen. En niet, bijvoorbeeld, je hele geluidsband volplamuren met van THE EVIL DEAD afgeluisterd ‘spookachtig’ gekerm en gekreun. Liebesman is als een kok die een vlammenwerper gebruikt om een crêpe Suzette te flamberen. Het resultaat, u raadt het al, is niet te vreten.
Copyright 2003 Agnes Tourvel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #60, p32.
