Schrijver-regisseur-acteur Jim Cummings gooide twee jaar geleden hoge ogen op het Amerikaanse festival circuit met zijn low budget debuut THUNDER ROAD. Zoals dat gaat na een succesvol onthaal mag de opvolger iets meer kosten, maar horrorkomedie THE WOLF OF SNOW HOLLOW is bovenal wederom een kleine auteursfilm.
Cummings speelt net als in zijn eersteling wederom een kleindorpse agent die worstelt met depressie en de naweeën van een op de klippen gelopen relatie. Deze John Marshall bestiert samen met zijn vader (wijlen Robert Forster in zijn laatste rol), als respectievelijk deputy en sheriff, het plaatsje Snow Hollow, een kleine gemeenschap die het vooral moet hebben van wintertoerisme. Als op een dag een compleet gemutileerde jonge vrouw wordt gevonden tijdens een volle maan, gaan de verdenkingen natuurlijk al snel richting het bovennatuurlijke.
Marshall moet hier echter niks van weten. Zelfs niet als er meer slachtoffers vallen, en er duidelijk bewijs van dierlijke interactie wordt gevonden. Het is volgens hem gewoon een normale moordenaar, en hij zal hem vinden. Ondertussen staat het stadje natuurlijk op springen, met allerhande belangen die in het gedrang komen vanwege wegblijvende toeristen en bange inwoners. Daarnaast wil zijn zieke vader maar niet toegeven dat hij eigenlijk allang met pensioen had moeten gaan, en kijkt hij machteloos toe hoe zijn dochter zienderogen van hem vervreemdt. Een hoop stress dus. Het is dan ook niet zo gek dat de arme man gaandeweg al bruggen verbrandend zichzelf een beetje kwijt raakt.
THE WOLF OF SNOW HOLLOW is hierdoor een karakterstudie verpakt als een horrorkomedie. De films is hier en daar wel bloederig, mysterieus en grappig, maar deze elementen voelen als bijzaak, slechts een omlijsting voor Cummings’ aparte psychologische humor. Het is het soort schurende cringe comedy dat ontstaat als je volkomen onsympathieke personages neerzet in een verhaal wat van geforceerde toevalligheden aan elkaar hangt. Zie bijvoorbeeld ook A SIMPLE PLAN (Sam Raimi, 1998), of zo’n beetje het halve oeuvre van de gebroeders Coen; films waar de hoofdpersonages zichzelf steeds dieper in de nesten werken door hun van bovenaf opgelegde onvolkomenheden.
Dit kan werken, maar vaker wel dan niet eindig je met een moeizame kijkervaring die alleen bij cinesnobs in de smaak valt. Zo ook hier. Cummings zet de onuitstaanbaarheid van John Marshall zo dik aan, dat het schier onmogelijk is nog enig medeleven met dit personage te hebben. Zo verzanden dialogen uit het niets in geschreeuw en ontslaat Marshall te pas en te onpas collega’s omdat ze het niet met hem eens zijn. Dit alles terwijl de mensen om hem heen een onwerkelijk eindeloos geduld met hem lijken te hebben.
Serieuze problemen als depressies en alcoholisme proberen aan te stippen door middel van harde humor en horror is lovenswaardig, maar symboliek en uitwerking lopen hier helaas niet synchroon met elkaar. Om er maar een andere weerwolffilm bij de snorharen bij te slepen: in GINGER SNAPS (John Fawcett, 2001) staat het (veranderen in een) monster symbool voor iets groters, iets persoonlijks, en is hiermee onmisbaar voor het verhaal. De wolf in THE WOLF OF SNOW HOLLOW is slechts een plot device, en is daarmee volkomen inwisselbaar.
Het siert Cummings dat hij iets aparts heeft willen neerzetten, dat hij weigerde met zijn hybride vehikel de makkelijke weg te nemen. Maar uiteindelijk is zijn eigenzinnige inborst simpelweg niet overtuigend genoeg om de onvolkomenheden te maskeren en deze kar over de streep te trekken.
Distributie: Dutch FilmWorks. Release NL: 5 November 2020. Copyright: Daan Snouck Hurgronje. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op: 11-11-2020.
