Vijfentwintig jaar na hun legendarische eerste optreden in San Dimas hebben Bill en Ted nog steeds niet hun wereldreddende lied geschreven. Het hele tijdscontinuüm komt op losse schroeven staan. Kunnen de twee oud geworden leeghoofden hun belofte alsnog waarmaken?
Na een avontuur in de geschiedenis en een in het hiernamaals, moeten onze helden nu op avontuur in hun eigen ongewisse toekomst. Het hele universum is ontregeld. Historische figuren worden losgerukt uit hun eigen plaats en tijd, en duiken ineens op waar ze niet thuishoren. En dus komt de toekomst verhaal halen bij Ted ‘Theodore’ Logan (Keanu Reeves) en Bill S. Preston, esq. (Alex Winter). Na zo veel jaren proberen zakt de moed ze in de schoenen. Maar het tweetal is niet zomaar uit het veld geslagen.
Met hun bizarre gevoel voor logica besluiten ze hun oude tijdmachine te kapen en het lied te stelen van hun toekomstige zelf. ‘Want het is niet echt stelen, als je steelt van jezelf,’ redeneert Bill. En zo begeven ze zich in een paradox: een toekomst waarin ze gefaald hebben, die niet eens zou bestaan als ze hun song niet op tijd klaar hebben. Volg je het nog? Maakt niet uit, zolang je maar doorhebt dat de volledige realiteit op het spel staat, en nog belangrijker misschien deze keer: hun huwelijken. Tegelijkertijd gaan hun dochters Billie en Thea (respectievelijk Brigette Lundy-Paine en Samara Weaving), op pad met een andere tijdmachine om de perfecte band samen te stellen voor hun pa’s. De eerste stop: Londen in 1969, op dat moment de thuisplek van Jimi Hendrix.
Wat is de succesformule van de eerdere delen, BILL & TED’S EXCELLENT ADVENTURE uit 1989 en BILL AND TED’S BOGUS JOURNEY van twee jaar daarna? Het zijn beide komische verhaaltjes met weinig om het lijf, met een verraderlijk ingenieuze structuur en vooral oprechte goedmoedigheid in de kern. Dan zijn ze alletwee ook nog eens verdomd citeerbaar. Dat maakt ze niet alleen leuk, maar vooral ook eindeloos opnieuw te bekijken en misschien wel herontdekken. Vooral het eerste deel heeft daarmee een enorme fanschare opgebouwd.
Er is al heel lang een roep om een deel drie. In 2011 ging zelfs het gerucht dat Werner Herzog zou gaan regisseren. Desgevraagd in een interview liet Herzog weten dat dat niet waar was, maar dat hij er wel voor open stond. Toch is dit derde deel er nu pas, geregisseerd door Dean Parisot, die in 1999 met GALAXY QUEST al liet zien hoe respectvol hij kon zijn naar een fandom met diepe wortels. Zijn liefkozende parodie op de idolatrie rondom de STAR TREK-franchise heeft nog steeds veel bewonderaars. En hij heeft voor BILL & TED 3 ook nog een script ter beschikking van de originele bedenkers Chris Matheson en Ed Solomon. Dat belooft wat.
‘Soms valt een verhaal pas op zijn plek aan het einde,’ staat in een zakhorloge gegraveerd. Het is een laatste aandenken van Rufus (de inmiddels overleden George Carlin), de raadgever uit de toekomst die onze twee helden door de eerste twee avonturen loodste. In dit derde avontuur wordt hij opgevolgd door zijn dochter Kelly, met zichtbaar plezier gespeeld door Kristen Schaal. Soms vallen een verhalen juist nog meer op hun plek als je ze opnieuw bekijkt. En aangezien dit – bedoeld of onbedoeld – de succesformule van deze hele filmreeks is, is het ook voor dit derde deel goed om te ontdekken: overleeft-ie een tweede kijkbeurt?
Het goede nieuws: FACE THE MUSIC is zo goed als hij had kunnen zijn. Reeves en Winter vallen in hun rollen alsof ze een lekker zittende oude jas aantrekken. Dat die jas na zoveel tijd een mottig luchtje heeft wordt al snel duidelijk, maar wordt ook ten volle benut. Het heeft wat treurigs dat ze nog steeds als hun gefaalde formatie Wyld Stallyns optreden op de bruiloft van Teds jongere broer Deacon (met Missy, die net als in de eerste twee delen nog steeds door Amy Stoch wordt gespeeld, waarvoor kudo’s!). Maar dan sta je nog volledig aan hun volenthousiaste en goedmoedige kant. Het wordt voor de kijker pas echt een beetje treurig tijdens een therapiesessie voor stellen, waar ze met hun vrouwen samen als een kwartet gaan zitten. Ze lijken in hun gedrag niets ouder te zijn geworden. En de eerste keer kan dat wat raar overkomen, maar als je weet waar het naartoe werkt bij een herbekijkbeurt valt het allemaal nog meer op zijn plek.
Het beste aan BILL & TED FACE THE MUSIC is de casting van Weaving – nichtje van Hugo – en Lundy-Paine als de dochters. Ze zijn volledig overtuigend als nazaat van onze helden, vooral omdat ze hun eigen persoonlijkheid en dynamiek hebben. Het goedmoedige enthousiasme van hun pa’s, maar dan met meer intelligentie en een voor hen uniek setje eigenaardigheden. Dat Bill en Ted dochters en geen zoons hebben gekregen is na het einde van BOGUS JOURNEY een complete retcon, Maar een die vloeiend in het verhaal is opgenomen. ‘Vroeger noemden we jullie Little Bill en Little Ted.’ En het is tekenend voor dit derde deel: interne logica maak je terwijl je ermee bezig bent.
Het lage budget is zichtbaar, vooral wanneer Bill en Ted naar de toekomst worden gehaald. Er lijkt ook niet te veel tijd aan verspild de kunstmatige omgeving overtuigend te doen ogen. BILL & TED 3 gaat meer voor duidelijkheid dan realisme, en dat is helemaal niet zo anders dan de vorige twee delen. Daarover gesproken, trouwens…
Dat bekende elementen terugkeren, zoals de tijdreizende telefooncel en de door William Sadler gespeelde Dood, had ontzettend makkelijk een parade van fanservice om de fanservice kunnen worden. Maar nee, níemand heeft géén reden om erbij te zijn. De momenten van luchtgitaren zijn compleet verdiend, en zelfs het moment dat Kid Kudi in een cameo als zichzelf de catchphrase ‘Station!’ gebruikt. Dus kijk deze film de eerste keer met een glimlach van herkenning op je gezicht. En zie ‘m na een korte interval opnieuw. Alles is nog net een stukje beter dan de eerste keer. En vermoedelijk lach je elke volgende keer nog harder.
Distributie: United Artists. Release NL 12 november 2020. Copyright: Ruud Vos. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende.
