Misschien is het domweg leedvermaak of jaloezie, maar in recensies van de laatste films van Daniel Myrick valt opvallend vaak de term ‘one trick pony’. Na het wereldsucces van THE BLAIR WITCH PROJECT werd zijn webreeks the strand grotendeels genegeerd en kregen BELIEVERS (2007) en SOLSTICE (2008) op z’n best lauwe kritieken. In de scifi-horrorfilm the objective is Myrick echter in prima vorm.
November 2001. Twee maanden na de aanslag op de Twin Towers strompelt een Amerikaans Special Ops-team door de gloeiend hete en van God en Allah verlaten bergen van Afghanistan. De mannen staan onder leiding van officier Wally Hamer (Matthew Anderson) en begeleiden een CIA-officier tijdens zijn missie. The objective: de moslimgeestelijke Mohammed Aban opsporen. Hij zou over belangrijke intel beschikken. Wat CIA-officier Benjamin Keynes (Jonas Ball) de soldaten echter niet heeft verteld, is dat spionagesatellieten in het berggebied een hitte- en stralingsbron hebben waargenomen ter grootte van een kleine atoombom. Heeft Al Qaeda nucleaire wapens? De missie in deze eeuwenoude steenvlakte – heilige grond, volgens een van de Afghaanse stamhoofden – loopt echter spaak op iets wat nog veel machtiger blijkt.
Myrick schreef de film met Mark A. Patton en Wesley Clark junior. En die laatste is inderdaad de uitgesproken kritische zoon van de voormalig NAVO-Supreme Allied Commander. Misschien komt het door die achtergrond, en het effect wordt nog eens versterkt door de sombere voice-over in de film, maar aanvankelijk komt the objective over als het soort grauwrealistische en kritische oorlogsfilm dat we de laatste tijd gelukkig meer zien. De militairen, arrogante macho’s die alle Afghanen behandelen als terroristen of idioten, krijgen al snel te maken met onzichtbare schutters, lege waterflessen en hoogoplopende onderlinge spanningen. Zoiets schreeuwt om goede karakteracteurs en het is jammer dat Myrick daarover niet de beschikking had. Alleen Ball en Chems-Eddine Zinoune, als de gids Abdul, vallen op. De rest is en blijft niet meer dan cannon fodder.
Maar cannon fodder waarvoor? In de eerste plaats voor een genadeloos en fraai in beeld gebracht landschap vol droge bergklippen en zandvlaktes. Maar wanneer het kompas het noorden niet meer kan vinden en de soldaten zelfs in paniek raken van vreemde lichtflitsen en primitieve markeringen, glijden ze steeds verder weg in bovennatuurlijke sferen, om uiteindelijk te verdwalen in de bermudadriehoek tussen THE BLAIR WITCH PROJECT, CLOSE ENCOUNTERS OF THE THIRD KIND en 2001: A SPACE ODYSSEY.
Geen schuddende camera’s ditmaal, maar de overeenkomsten met THE BLAIR WITCH PROJECT springen natuurlijk in het oog. Ook hier hebben we te maken met mensen die in een onherbergzaam gebied verdwalen en ten onder gaan aan onderlinge ruzies en een mysterieuze entiteit ‘daarbuiten’. Myrick heeft in de Afghanistanoorlog een decor gevonden waarmee hij een aloude angst nieuwe geloofwaardigheid kan verlenen. Hij is bovendien niet verleerd hoe hij de spanning tergend langzaam op kan voeren of het publiek met een enorm mysterie kan achterlaten. Als dat Myricks ‘one trick’ is: het werkt nog steeds uitstekend. Want wat zijn verdomme die mysterieuze voorwerpen in THE OBJECTIVE? Zwevende portals? Hittedriehoeken? Aliens? Weapons of Mass Destruction?
Di: IFC Films (import). Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #83, september 2009.
