THE BLAIR WITCH PROJECT legde in 1999 de grondslag voor het genre van de als documentaire vermomde horrorfilm. Niet helemaal waar, want CANNIBAL HOLOCAUST was er eerder. Maar die had op zijn beurt weer minder invloed dan de film van Eduardo Sánchez en Daniel Myrick, dus houden we het even op de laatste als grote smaakmaker.
De relatief ingetogen vorm werd door de navolgers wel bijgesteld; in de beroemdste voorbeelden – [REC] en CLOVERFIELD – zitten we als kijker als het ware in een achtbaankarretje dat uit de rails loopt, drie keer over de kop slaat en dan een lange sliding maakt, dwars door diverse kermiskraampjes heen.
Ironisch genoeg is het die stijl, die Sánchez voor zijn tweede soloregie adopteert. Een eigenaardige keuze, want de film wil ons verder helemaal niet laten geloven dat het pas getrouwde stelletje Yul (Tim Chiou) en Melissa (Amy Smart) wordt gestalkt door een beschonken dan wel bezeten ca-meraman. Sterker: SEVENTH MOON is qua script een nogal modale horrorfilm waarin twee toeristen op het Chinese platteland eerst aan demonische figuren moeten zien te ontsnappen om vervolgens door de lokale bevolking als lekker hapje aan diezelfde griezels te worden aangeboden. De film lijkt dus nogal wat tegen te hebben: een doorsnee verhaaltje dat dankzij een woest heen en weer slingerende camera en gejaagde montage de schijn van een roller coaster ride moet wekken.
Maar Sánchez doet sommige dingen ook goed. Na een onschuldig begin waarin we het koppel overdag tussen feestende Chinezen zien wandelen (denk aan de Amsterdamse Zeedijk rond nieuwjaar), neemt de film een grimmige wending. Yul en Melissa gaan per taxi op weg naar het platteland voor een bezoekje aan Yuls famile. Maar alles op z’n tijd. Het duurt even voordat Sánchez het tweetal laat stranden, zonder chauffeur, zonder routekaart, in de nacht en in the middle of nowhere. Dat geeft ruimte voor identificatie en het meebeleven van de reis. En is het eenmaal zover, dan komen de wit bestoven demonen nog niet meteen te voorschijn. Eerst is er de gewone angst bij onze toeristen; om te verdwalen in het donker, om nergens de weg te kunnen vragen, om de hele nacht geen onderdak te vinden. Effectief zijn de shots van de door koplampen beschenen landweg, terwijl het tweetal Ăn de auto paniekerige conversaties voert. In die scènes zie je hoe Sánchez de lessen van the blair witch project knap in de praktijk brengt. Nachtelijk duister en extreme close-ups van de hoofdpersonen scheppen een onzekere atmosfeer; de boeman kan zomaar, zonder dat je hem zag aankomen, pal voor je neus opduiken.
Jammer alleen dat de regisseur geen maat weet te houden. Of liever gezegd: met ADHD-camerawerk en een dito montage al snel de tolerantiegrens van de gemiddelde kijker overschrijdt.
Di: Ghost House Underground. Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van rechthebbende. Origineel gepulbliceerd in Schokkend Nieuws #83, september 2009.
