Echt goede haaienfilms zijn zeldzaam, maar de strijd tussen mens en vis levert af en toe vermakelijke zomerpulp op. THE MEG mikt heel bewust op die categorie.
Het scenario van Jon en Erich Hoeber en Dean Georgaris gaat volgens het boekje: in de openingsscène zien we Jonas Taylor (Jason Statham) middenin een reddingsmissie in een onderzeeër, een arme drommel op zijn schouder meedragend. Een echte held. Toch moet hij mensen achterlaten, wat hem kwalijk genomen wordt. Taylor verdwijnt naar Thailand en zet het op een zuipen, om vijf jaar later weer benaderd te worden voor een reddingsmissie. Na het obligate overhalen van de chagrijn kan het avontuur beginnen.
Want wat is er aan de hand: het onderwateronderzoekslab Mana One heeft ontdekt dat de oceaan nog dieper is dan voorheen gedacht, en in die diepste diepte woont natuurlijk een monster. Een heuse megalodon, een prehistorische reuzenhaai. Het duurt wel even voor we die te zien krijgen. Misschien denkt regisseur Jon Turteltaub spanning op te bouwen naar de onthulling, maar dat is een misvatting. We weten allemaal hoe een haai eruit ziet. Al dat pompeuze gedoe in de aanloop over de mysterieuze diepten en wat daar wel niet schuilt is een cul-de-sac. Een haai maar dan groter: dat is de meg. Een digitale haai, dan. Zelfs in shots waar alleen zijn rugvin boven het water uitsteekt, wordt CGI gebruikt voor het beest. Dan was die robothaai uit JAWS toch overtuigender.
Gedurende het megloze deel van de film maken we kennis met de archetypes aan boord van het laboratorium. Uiteraard vindt Jonas er een love interest, Suyin (Bingbing Li), hoewel haar vroegwijze dochtertje (Shuya Sophia Cai) zowel hem als het publiek moet vertellen: ‘My mother likes you.’ Achtjarigen pikken blijkbaar meer op dan volwassenen, want de chemie tussen Statham en Li is moeilijk te bespeuren. Suyin is een oceanograaf, net als haar vader (Winston Chao), die er vooral is om emotieloos een lijst platitudes over menselijk ingrijpen in de natuur op te lezen – we kunnen het Chao nauwelijks kwalijk nemen dat hij er niet in slaagt de houterige dialogen menselijk te doen klinken. De onderneming wordt gefinancierd door miljardair Jack Morris (Rainn Wilson), de kapitalist die risico’s neemt met mensenlevens; de burgemeester uit JAWS. Zo lopen er nog een paar clichés rond in dat lab, maar laten we daar geen woorden aan vuil maken. We komen ten slotte voor Jason Statham die uit vissen gaat.
Tijdens die sequenties kijkt THE MEG prima weg. Statham duikt het water in om gewapend met slechts een harpoen die vis te grazen te nemen. Daar kunnen de karakterloze regie van Turteltaub en de inwisselbare muziek van Harry Gregson-Williams weinig aan verpesten. THE MEG krijgt nog een beetje een eigen smoel van cinematograaf Tom Stern, die de film voorziet van een vrolijk kleurenpalet, natuurlijk leunend op marineblauw. Menig Schokkend Nieuws-lezer zal een gebrek aan bloedrood betreuren. THE MEG had qua geweld best wat meer uit de bocht mogen vliegen.
In de montage lijkt er nog flink gesleuteld te zijn aan de dialogen, waardoor sommige praatscènes bijzonder ongemakkelijk overkomen en vrijwel alle grappen doodvallen. Zelfs een prima komiek als Rainn Wilson is niet bestand tegen de dodelijke invloed van onhandig snijwerk op komische timing. Wellicht is zo ook de luchtige, lollige toon verloren gegaan, die een film als deze zou moeten hebben. THE MEG is niet echt de domme zomerpret die het concept ‘Jason Statham vs megahaai’ belooft. Het blijft bij acceptabel amusement.
Bioscooprelease: 9 augustus (Nederland), 15 augustus (België) 2018. Copyright Julius Koetsier. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 10 augustus 2018.
