THE GHOSTMAKER is een schoolvoorbeeld van een incompetent gemaakte film: een mooi lijstje veelvoorkomende don’ts.
Slecht voorteken: de openingstitels verschijnen storend in beeld tijdens een spanningsscène. Goed, er was misschien geen geld voor een titelsequentie, maar toch: we kunnen moeilijk meevoelen met een personage in gevaar, wanneer we ondertussen moeten lezen wie de film gemonteerd heeft.
Twintiger Kyle wordt in deze scène lastiggevallen door een onguur type met het cliché: “I want my fucking money!” Kyle heeft blijkbaar schulden bij drugsdealers, al vergeet de film dit plotpunt meteen, om zich eerst een half uur op iets geheel anders te richten. Kyle vindt namelijk tijdens zijn werk als schoonmaker een mysterieuze, middeleeuwse doodskist. Wie erin plaatsneemt, ervaart tijdelijk hoe het is om dood te zijn en kan als onzichtbare geest door de wereld dwalen. Vanaf dit moment vergeet de film ook dat Kyle een baan heeft, want hij en zijn vrienden houden zich de komende dagen met niets anders bezig dan die kist.
Ze gebruiken hun nieuwe superkracht met name voor voyeurisme en diefstal. Dat kan natuurlijk niet ongestraft blijven: al snel zit er een Magere Hein-achtige verschijning achter ze aan. Dat wil zeggen: een nogal lelijke CGI-creatie, waar een man in een zwarte mantel veel angstaanjagender was geweest. Wanneer één van de vrienden aan deze Digitale Hein ten prooi valt, wordt Kyle door politieagenten van zijn overlijden op de hoogte gesteld. Dat is de laatste keer dat die arme dode drommel genoemd wordt: we zien geen begrafenis, zelfs geen traantje. Kyle vertelt niet eens aan de andere personages wat er gebeurd is. Die kerel is dood, dus niet langer relevant.
Kortom, THE GHOSTMAKER is een film die zelfs zijn eigen verhaal niet bij kan houden. Maar dit is ook het soort film waarin personages tegen zichzelf ouwehoeren om het publiek te vertellen wat er gaande is. Waarin sowieso geen enkele regel wordt uitgesproken die niet dient om de plot voort te stuwen. En een film waarin clichématig dreigende muziek scènes moet aandikken waarin niets engs gebeurt. Als Kyle een sleutel uit zijn broekzak haalt, wordt deze volstrekt banale handeling begeleid door een dreun op de soundtrack, alsof het om een schrikmoment gaat.
Het thema van THE GHOSTMAKER is natuurlijk oeroud – de hoogmoed van mensen die de dood willen overwinnen was een populair onderwerp in de Griekse mythologie – maar even wekte de film de indruk er iets origineels mee van plan te zijn. Die doodskist is een mooie vondst. Even wordt gesuggereerd dat het gebruik van de doos een metafoor is voor Kyles drugsverslaving. Zijn harddrugs immers niet ook een manier om te spelen met de dood? Helaas gaat alle potentie verloren in een droge, clichématige, amateuristische aanpak. Je gunt zo’n aardig concept een betere film.
Distributie: Excesso. Release: 17 april 2013. Copyright: Julius Koetsier. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 4 mei 2013.
