Djinns komen nog weinig voor in horrorfilms, behalve het soort dat uit een flesje komt en wensen vervult. De djinns in de half geslaagde Thaise horrorfilm THE CURSED LAND zijn echter van een hele andere orde.
Dat een Thaise horrorfilm over djinns gaat wordt door de makers zo bijzonder geacht, dat er halverwege een hele scène wordt gewijd aan het uitleggen wat djinns nu precies zijn. Want deze wezens uit de Islamitische mythologie zijn geen gemeengoed in het voor 93% Boeddhistische land, inclusief de hoofdpersonen: een vader en dochter die naar een verlaten, vervallen landhuis verhuizen. Voor het moment met deze uitweiding lijkt THE CURSED LAND een vrij standaard Thaise horrorfilm vol typische clichés, van het oude landhuis vol spoken tot de hond van de hoofdpersoon die het als eerste moet ontgelden. Vanaf het begin liggen de onheilspellende geluidseffecten er dik bovenop, ook als er nog niks aan de hand lijkt te zijn. Dat levert wel enkele geslaagde schrikmomenten op, maar van echte spanningsopbouw is weinig sprake.
De scènes over de lokale moslimgemeenschap, waartoe de twee hoofdpersonen niet behoren, zijn nog het interessantst, maar die halen dan weer deels de toch al niet zo sterk opgebouwde spanning eruit, terwijl de horrorconventies dan weer voorkomen dat er al te diep in de materie gedoken wordt. Halverwege slaat THE CURSED LAND echter een nieuwe weg in.
Het spookhuisgenre wordt samen met het oude huis achtergelaten, en dan volgt die uitleg van wat volgens de filmmakers een djinn is: een levend wezen, noch mens noch duivel. Goede djinns helpen mensen voor hun huizen zorgen, slechte djinns werken samen met shayatin (een ander, meer duivels Islamitisch mythologisch wezen) om mensen te misleiden en soms zelfs bezit van ze te nemen, als die zwak van geest zijn.
En opeens is THE CURSED LAND een exorcismefilm geworden. Maar tot heel veel spanningsverhoging leidt dat nog niet. Er volgt namelijk vooral veel uitleg, in de vorm van flashbacks. Hoe de moslimbevolking van Thailand in een ver verleden werd uitgebuit en gemarteld door Boeddhistische overheersers die hen heidenen vonden, en hoe dat leidde tot een reeks vloeken op het landgoed met dat enge huis erop. Uiteindelijk moet dit alles dan samenkomen in een spannende, of misschien zelfs enge finale. Maar de spanning is, voor zover die er was, door die lange reeks flashbacks helemaal weggeëbd. Die voorzien THE CURSED LAND wel van een interessante achtergrond, maar halen het tempo uit de film en laten de hoofdpersonages lange tijd volledig naar de achtergrond verdwijnen.
Zo zitten de twee helften van de film elkaar in de weg: het drama over verschillende generaties moslims in Thailand kan niet genoeg uitgediept worden omdat er om de zoveel tijd schrikmomenten en andere horrorconventies de aandacht opeisen, maar er wordt teveel tijd aan de culturele en historische achtergrond besteed om die conventies goed te laten werken. En dan laat die lengte van bijna twee uur en tien minuten zich voelen. Het blijft na onder andere DJINNS en UNDER THE SHADOW helaas dus nog steeds wachten op een echt goede horrorfilm over djinns.
