We weten het eigenlijk al sinds PSYCHO en HOSTEL; wees op je hoede voor verafgelegen motelletjes. THE CLINIC komt wel vaker vertrouwd over, maar deze Australische horrorfilm is gelukkig toch behoorlijk verrassend en effectief.
Maar het is dus niet verstandig dat Beth (Tabrett Bethell) en Cameron (Andy Whitfield) de nacht willen doorbrengen in The Overlander, ergens in de Australische outback. Beth is hoogzwanger. Ze zijn onderweg naar haar ouders voor de kerstdagen. Cameron wil ‘s avonds nog iets te eten gaan halen, maar keert met lege handen terug… in een lege kamer. Beth is spoorloos verdwenen. De moteleigenaar noch de ingeschakelde politie zijn erg behulpzaam en de begrijpelijkerwijs geagiteerde Cameron wordt zelfs aangehouden. Beth zelf ontwaakt pas de volgende dag, in een badkuip vol ijs. Op de plek waar zich enkele uren geleden nog haar ongeboren kind bevond, ontdekt ze nu een platte buik en een lelijk verticaal litteken…
THE CLINIC start als de ultieme nachtmerrie voor zwangere vrouwen en het wordt nóg akeliger. Beth is namelijk niet de enige. In de fabrieksruimte waarin ze ontwaakte, ontmoet ze een aantal andere vrouwen. Ze vermoeden dat hun kinderen nog in leven zijn en ze dragen, net als Beth (DCVIII) Romeinse cijfers op hun ziekenhuiskleding: Veronica (DCVII), Ivy (DCVI), Allison (DCV) en een stervende vrouw (DCIII) bij de kledingkastjes. De hechting op haar buik is door iemand ruw losgehaald en ze is aan het leegbloeden. Ze kreunt: ‘My baby is… blue.’
Wat die raadselachtige woorden betekenen, vertelt debuterend regisseur en scenarist James Rabbitts pas later. Het antwoord is gruwelijk en inventief. Dat Beth beland is in een HOSTEL-achtige samenzwering deden de titel en de aanwezigheid van camera’s in de fabriekshal al vermoeden, maar Rabbitts varieert ook slim op de één van de centrale ideeën in SAW: niets is martelender dan de pijn die je gedwongen bent jezelf aan te doen. En dan loopt er óók nog een anonieme seriemoordenaar rond in THE CLINIC.
Rabbitts weet al die genre-invloeden en elementen verrassend goed samen te smelten en zorgt voor een paar uitstekende verrassingen. Met Tabrett Bethell castte hij een goede hoofdrolspeelster en hij neemt ook de tijd om ons te laten meeleven met haar leed wanneer ze ontdekt dat haar baby is gestolen. Het enige wat Rabbitts jammer genoeg nalaat, is nét dat tandje hoger te zetten. Het is verrassend, en ook wel een tikje teleurstellend, dat de spanning nooit ondraagbaar wordt. In plaats van het sluipen door de gangen helemaal uit te spelen, de vrees voor de dood nog wat te rekken en het hart steeds harder te doen bonzen bij de aanblik van het lemmet, kiest Rabbitts voor een afwikkeling met behulp van een deus ex machina en één laatste onthulling teveel. THE CLINIC is een bovengemiddeld goede horrorfilm en een veelbelovend debuut, maar je wacht tevergeefs op dat moment dat je hersens zich helemaal uitschakelen en je alleen nog maar wilt gillen.
Extra’s: **
Di. Koch Media. Copyright Barend ded Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #101, april/mei 2013.
