Om de Spider-Man-mythe wat meer dramatisch vlees op de botten te geven, werd voor de herstart van het stripfenomeen als filmheld een relatieve nieuwkomer aangezocht met nog maar één kleine film op zijn naam. Maar of THE AMAZING SPIDER-MAN de eerdere Sam Raimi-trilogie (2002-2007) het nakijken geeft, valt te betwijfelen.
Regisseur Marc Webb (500 DAYS OF SUMMER) neemt de opdracht serieus, want het duurt maar liefst vijftig minuten voordat Spider-Man letterlijk en figuurlijk een vlucht neemt. De drie scenaristen, met James Vanderbilt (ZODIAC) voorop, helpen daarbij een handje door voor het eerst uit te leggen waarom Peter Parker (Andrew Garfield) eigenlijk bij zijn oom Ben (Martin Sheen) en tante May (Sally Field) is opgegroeid. Peter is als jochie bij de broer van zijn vader ondergebracht, nadat deze om onduidelijke redenen met Peters moeder moest onderduiken. Vader werkte aan een geheimzinnig project, waar ook Dr. Curt Connors (Rhys Ifans) bij was betrokken. Deze is in zijn high-tech lab inmiddels een eind gevorderd met een regeneratie-experiment, gericht op het weer doen aangroeien van geamputeerde lichaamsdelen. Enfin, voordat Peter de confrontatie aangaat met deze getroubleerde, éénarmige mad scientist, die bij een proefneming op zichzelf in een reusachtig reptiel verandert, is er natuurlijk eerst nog de moord op oom Ben en de verliefdheid op feisty Gwen Stacy (de altijd prettige Emma Stone).
In verschillende recensies wordt vooral de keuze voor Garfield geroemd, die als 28-jarige niettemin een beetje misplaatst lijkt als high-school student. Garfield mag als acteur meer in zijn mars hebben dan Toby Maguire, die in Sam Raimi’s SPIDER-MAN-trilogie de titelrol voor zijn rekening nam, het maakt hem niet automatisch tot een betere Peter Parker. Het introverte, puberige van Maguire’s Peter is ingeruild voor een meer intellectuele, minder naïeve persoonlijkheid. Maguire’s Peter was kinderlijker, wat pijnlijker schuurde met de ‘great responsibility’ waarmee hij na de iconische spinnenbeet was opgezadeld. Garfields Peter zit al heel dicht tegen de volwassenheid aan, en dat maakt ook de romantische subplot gewoner. Overigens boetseert Webb wel een mooi nummer uit de scène waarin Peter haar zijn geheim openbaart. Nadat het hoge woord hem in de keel is blijven steken en Gwen hem gefrustreerd de rug toedraait, neemt Peters Spider-Man-persona het over. Hij schiet een kleefweb op haar af en trekt haar zo zijn armen in. Ik voelde zowaar een aangename rilling over de rug lopen.
Minder opwindend pakt de geschiedenis rond oom Ben en tante May uit, waar het permanente huilgezicht van actrice Sally Field mede debet aan is. Maar waarschijnlijk valt er voor geen enkele regisseur eer te behalen aan twee superbrave, hardwerkende en opofferingsgezinde bejaarde opvoeders. Een terrein waarop Webb zich nog moet bewijzen, is dat van het spektakel. Weliswaar zwaait Spidey, dankzij steeds geraffineerder wordende special-effects, weer wat overtuigender door de betonnen Grand Canyon die New York is, Webb is duidelijk minder op dreef in het meeslepend ensceneren van diens acrobatische capriolen. Daarnaast had ik Spider-Man een tegenstander van formidabeler formaat gegund dan Curt Connors alias The Lizard. Een coda doet vermoeden dat Connors ook in een volgend deel een rol zal spelen, en al maakte Raimi het qua hoeveelheid superschurken in zijn derde en laatste SPIDER-MAN al te bont, laat de gekke geleerde dan in elk geval gezelschap krijgen van één echt charismatische superbooswicht.
Di: Sony (NL, B: 28 . Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 28 juni 2012.
