De fantasy martial-arts film HIROKIN speelt zich af op de planeet Aradius. Hier wonen de Arid. Ze lijken op de homo sapiens, maar hebben een afwijkende handpalm en geloven in de Wei. De Arid worden al duizend jaar onderdrukt door de mensen. Daar moet wel rebellie van komen. Griffin, de leider van de mensen, wil daarom de leider van de Arid vinden: ‘…and when I do, I will destroy him!’
Ik hou van Britse acteurs. De rol van rebellenleider Moss wordt vertolkt door Angus Macfayden, die als grootste wapenfeit BRAVEHEART op zijn cv heeft staan. Niemand minder dan Julian Sands (BOXING HELENA, WARLOCK en ARACHNAPHOBIA) speelt Griffin. Mijn nieuwsgierigheid is dus gewekt. Sands is immers een man die Shakespeariaanse pathos kan overbrengen. Die met een blik, een kuchje of een houding een verhaal kan vertellen. Die echt éng kan zijn. Maar wanneer Sands in HIROKIN in een carnavalspak plichtstatig hoogdravende onzin uitkraamt, is het toch alsof je een Porsche 911 voor je Alpenkreuzer zet. Dat doet pijn.
Waar in een beetje representatieve Hongkong-film de actiescènes veel goedmaken, komen we er in HIROKIN bekaaid af. De titelheld (Wes Bentley) is een vooral in zichzelf geïnteresseerde man die door de regisseur hardhandig richting heldhaftigheid wordt geschopt – zonder dat daar meesterschap over lichaam, wapen, choreografie en cameravoering aan te pas komt. Sowieso is het een beetje vreemd dat alle gevechten met zwaard en speer worden gevoerd, terwijl het leger van Griffin beschikt over een uit de allereerste STAR WARS afkomstig vliegend transportmiddel. Waar zijn de bommen en granaten?
Wat houden we over als we het niet van de personages of de actiescènes moeten hebben? De dialogen zijn zo kansloos dat ze niet eens onder de noemer ‘camp’ geschaard kunnen worden. De ene misplaatste oneliner wordt achter de andere geplakt om een persiflage op het concept dialoog te creëren die mij kromme tenen bezorgt (‘Why me?’ ‘Me because of you, you because of me.’). De muziek? Melodramatisch new age geneuzel dat diepte en lading wil suggereren die er niet zijn.
Als we dan toch een positief punt moeten noemen, dan is het dat HIROKIN wél een complete film is: we hebben een Noodlot, we hebben Onrecht, we hebben de Leraar-Leerling Verhouding, we hebben Het Zien Van Het Licht, we hebben het Gevecht Aan Het Eind. Maar het is allemaal van zo’n belabberde kwaliteit, dat je toch echt in die urban legend gaat geloven dat de maffia bewust Hollywoodflops financiert om geld wit te wassen.
Di: Splendid Film (dvd en blu-ray: 28 juni). Copyright Joep van Loon. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 27 juni 2012.
