Onheilspellend: als je TAKE SHELTER in één woord zou moeten beschrijven is dat de enige mogelijkheid. Donkere wolken pakken zich letterlijk samen. Er zit iets vuils in de lucht. Iets wat niets goeds voorspelt. Curtis ziet het eerst alleen in zijn nachtmerries. Beetje bij beetje sijpelen zijn dromen ook het dagelijkse leven binnen: is hij nou echt de enige die de donder hoort klappen? Zijn het profetische visioenen of gaat hij zijn moeder achterna, bij wie op zijn leeftijd de schizofrenie toesloeg?
Michael Shannon is een geïnspireerde keuze voor de hoofdrol van TAKE SHELTER. In de meeste films waarin hij speelt (BUG, MY SON, MY SON, WHAT HAVE YE DONE) is hij gek of op z’n minst gevaarlijk uit balans. Met de kop van Shannon in beeld verwacht je geen gewone familieman. Als Curtis in het begin zo wordt voorgesteld – een kus gevend aan z’n mooie vrouw Jessica Chastain, geduldig gebarentaal oefenend met zijn dove dochtertje – zit je al te wachten op het moment dat het allemaal zal mis gaan. Toch weet Shannon knap twijfels op te roepen: misschien is hij toch die roepende in de woestijn. Een Cassandra, die als enige weet wat er komen gaat. maar die door niemand wordt geloofd.
Misschien handig om teleurstelling te voorkomen: dit is niet zo’n film waarbij elke twijfel aan het einde wordt weggenomen. Regisseur Nichols weet de ambiguïteit tot het einde toe vol te houden. Net als Shannon weet je niet wat je geloven moet en of de schuilkelder die Curtis in de achtertuin bouwt, en die het leven van hem en zijn gezin op z’n kop zet, een essentiële voorzorgsmaatregel was of gekkenwerk. En passant levert Nichols ook nog een aanklacht tegen het zorgsysteem in de Verenigde Staten.
Het enige waarvan je TAKE SHELTER kunt beschuldigen, is dat het heel veel opbouwt zonder duidelijk doel. De spanningsboog is meer een helling. De verwachte ontlading blijft grotendeels uit. Het zou heel goed kunnen dat dit juist Nichols’ bedoeling is: het zorgt ervoor dat je na afloop een kriebelig gevoel overhoudt en de rest van de avond blijft wachten tot er iets ergs gebeurt. Onheilspellend, dus.
DI: A-film. Release op dvd: 6 september 2012. Copyright Hedwig van Driel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Gepubliceerd op 28 september 2012.
