In de toekomstvisie van SURROGATES zijn televisieprogramma’s als Extreme Makeover vast geen kijkcijferhits. Rimpels, vetkwabben of bierbuiken zijn niet langer problematisch wanneer je vanuit je luie zetel een robotdubbelganger de wijde wereld in kan sturen.
Zou het een grapje van de scenaristen zijn dat de gerobotiseerde versie van Bruce Willis een keurige blonde haardos heeft terwijl het originele exemplaar er zo kaal als een biljartbal bijloopt? Misschien. Maar Willis, die FBI-agent Tom Greer speelt, is niet de enige die zijn evenbeeld pimpt en trimt. Oude, lelijke, afgeleefde mensen flaneren als America’s Next Top Model over straat. Is dat idee niet een beetje vergezocht? Niet echt. Tijdens de intro van de film, die de ontstaansgeschiedenis van de zogenaamde surrogates uit de doeken doet, zien we ook Hiroshi Ishiguro door beeld lopen, de wetenschapper die werkt aan een androïde replica van zichzelf.
Regisseur Jonathan Mostow trekt in SURROGATES het robotica-idee tot in het extreme door. Hij heeft niet veel tijd nodig om de kijker met de techniek van de surrogates vertrouwd te maken. Moeilijk is het allemaal niet, zo leren we uit de reclame die in de metrostellen hangt: ‘Plug in and live.’ Het klinkt een beetje zoals in THE MATRIX. Mostow propt de hele aanloop in het strakke voorfilmpje. Hij moet immers haast maken. In tijden waarin de meeste films marathonproporties aannemen, trekt hij voor SURROGATES een sprintje.
De komst van de surrogaten heeft een prettig neveneffect: de criminaliteitscijfers in Amerika zijn spectaculair gedaald. Aangezien je robotdubbelganger onkreukbaar is, blijkt elke vorm van geweld toch nutteloos. Tot een zekere Jarod met geroosterde hersenen in zijn S-Pod gevonden wordt. Niet tevreden, geld terug? Te laat helaas voor de gefrituurde kerel, die bovendien de zoon blijkt te zijn van de geestelijke vader van de surrogaten (James Cromwell). Tot de verdachten behoren de zogenaamde Dreads, een groep mensen die onder leiding van een profetische goeroe (Ving Rhames) terug wil naar een wereld zonder robottechnologie.
Jammer genoeg is de plot van SURROGATES (de film werd gebaseerd op vijf graphic novels) zo doorzichtig dat je letterlijk na een kwartiertje op een bierviltje kan uittekenen hoe de vork in de steel zit. Mostow heeft anderzijds wel oog voor stijl. Het Amerika van binnen enkele jaren ziet er weliswaar fake en gelikt uit, maar op een Philip K. Dick-iaanse manier ook angstwekkend echt. De regisseur van TERMINATOR 3: RISE OF THE MACHINES sjeest ook handig en kundig tussen de verschillende actiescènes door. Hij weet hoe hij metaal moet laten kraken en breken.
Bruce Willis ziet er erg koddig uit als zijn jongere ik, maar gelukkig geeft zijn mechanisch alter ego halfweg de film de geest, zodat hij verder mag zoals we hem beter kennen: kaal, ongeschoren, bonkig en met een stevige grimas om de lippen. In een nieuw DIE HARD-avontuur verzeilt hij net niet, maar in de laatste scène, waarin een aftelmechanisme de hoofdrol opeist, mag hij toch maar weer mooi de wereld redden. Tussendoor bekeert Willis zich ook tot het neorealisme: in plaats van zijn gerobotiseerde botoxvrouw verkiest hij de echte, verkreukelde versie. Sciencefictionromantiek op z’n best.
SURROGATES is kleurig, zoetig oogsnoep en hapt lekker snel weg. Het scenario prikkelt net genoeg om niet hersendood in je stoeltje te zakken, maar het verhaal over mens versus machine is allesbehalve nieuw, en tijd voor echt diepgravende emoties of uitdagende hersenspinsels is er uiteraard niet. Gelukkig nemen de makers zichzelf niet al te serieus. De scène in de schoonheidssalon, waarin de robotvrouwen hun gezicht afzetten om het even te laten bijschilderen en opspuiten, is ronduit hilarisch.
Di: Walt Disney Studios Motion Pictures (NL: 15 oktober / BE: 21 oktober). Copyright Hans Dewijngaert. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 25 oktober 2009.
