Een filmmaker vertelt dat hij vier studenten bereid heeft gevonden een nacht in een spookhuis door te brengen.
Voor het invullen van de historische context – lees: sappige details – verschijnt er vervolgens een ‘deskundige’ voor de camera. Het huis in kwestie, gesitueerd op een voormalige plantage in de staat Louisiana, behoorde in de eerste helft van de 19e eeuw toe aan het echtpaar Lalaurie, waarvan vooral mevrouw er plezier in schiep haar negerbedienden op de martelbank te leggen.
Het inleidende gedeelte van de film wordt afgesloten met de introductie van de vier waaghalzen zelf, twee jongens en twee meisjes die, uitgerust met videocamera’s, meetapparatuur, een ouija board, een voedselpakket en een vooraadje kaarsen de nacht van hun leven tegemoet gaan. .Een beetje ingevoerde kijker voelt de bui al hangen. En voor wie wat kort van memorie is stellen de hoofdrolspelers elkaar ten overvloede nog maar even de vraag: ‘Have you seen BLAIR WITCH?’
Net als in het geval van dé horror-hype van 1999, wordt de fragmentarische stijl van THE ST. FRANCISVILLE EXPERIMENT bepaald door de suggestie dat we naar een heus ooggetuigeverslag van ijselijke gebeurtenissen zitten te kijken. Het camerawerk en de belichting zijn zelfs nog een tikkeltje onrustiger, dÅ“s authentieker, dan die van het grote voorbeeld. De montage is daarentegen weer puur speelfilm. Wanneer de vier zich ieder apart (!) in de verschillende kamers van het huis terugtrekken om de goedertierenheid van de geesten af te smeken, wordt er volgens de regels heen en weer gesneden, iedere overgang keurig gemarkeerd door een cliffhanger. Het ironische van Scanlan’s onderneming is dat zijn bedoelingen het best uit de verf komen, zolang de personages vooral elkaar op de zenuwen werken. De schokeffecten die vervolgens worden ingezet om het paranormale aanschouwelijk te maken, van een omvallende stoel tot een in een spiegel opduikende geest, zijn dermate knullig en onspectaculair dat ze de tweede helft van de film reduceren tot een armetierige kermisattractie. .Na een reeks alweer vergeten BLAIR WITCH-parodieën en een ondermaatse sequel is het maar de vraag of er toekomst is voor een verdere exploitatie van het fenomeen zelf, laat staan of het concept van de pseudo-documentaire klakkeloze navolging verdraagt. Vakblad Fangoria oordeelde van niet en maakte uitgebreid gehakt van Scanlan’s poging, terwijl deze toch niet veel meer is dan de low budget-variant van een praktijk die in het Hollywoodse al tientallen jaren de gewoonste zaak van de wereld is: het uitmelken en kopiëren van succesnummers. THE ST. FRANCISVILLE EXPERIMENT is een rip-off, zeker, en in alle opzichten inferieur aan de inspiratiebron. Maar de kruimeldiefstal van Scanlan kan als misdaad-tegen-het-genre ondertussen nog niet in de schaduw staan van, om maar eens wat te noemen, Jan de Bont’s potsierlijke Disneyficatie van THE HAUNTING. .** Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #53, p14.
