Spawn, de zwarte superheld from hell, blijkt een waar goudmijntje te zijn. Na jarenlang voor Marvel Comics te hebben gewerkt, richtte geestelijke vader Todd McFarlane in 1992 zijn eigen Image Comics op. Hij oogstte in de V.S. onmiddellijk succes met zijn strip Spawn, die nu ook wereldwijd verslonden wordt.
Zijn speelgoedbedrijf McFarlane’s Toys heeft ondertussen concurrent Mattel verslagen als snelst groeiende speelgoedfabrikant, iets waaraan met name de Spawn-poppetjes debet zijn. Het laatste product van deze lucratieve onderneming is een live action-film, en voor wie onbekend is met de strip zal niet echt duidelijk zijn waaraan die zijn populariteit eigenlijk te danken heeft. De film SPAWN is op zijn best een onhandige variant op het Faust-thema, en op zijn slechtst een zielloze trucendoos. Een blik op de cv’s van de filmmakers maakt duidelijk dat bij dit laatste hun voorliefde ligt: de belangrijkste crewleden, regisseur incluis, zijn (voormalig) medewerkers van Industrial Light & Magic, het visual effects-bedrijf van George Lucas. En dat terwijl de premisse zich nu juist leent voor een helletocht door de gespleten ziel van de superheld.
Nadat de huurmoordenaar Al Simmons (White) een koekje van eigen deeg krijgt en door zijn baas Jason Wynn (Sheen) rechtstreeks naar de hel wordt gestuurd, zou zijn morele beproeving moeten beginnen. De duivel vraagt hem hoogstpersoonlijk om de Army of Darkness te leiden, die het Armageddon op aarde wil laten losbarsten. De reden voor Simmons om als Spawn (‘Gebroed’) terug te keren op aarde is het vooruitzicht op het weerzien met zijn geliefde Wanda (Randle). Dat hij echt naar haar smacht wordt ons ingepeperd met een verdwaalde scène waarin Spawn naar de lucht kijkt en luidkeels haar naam schreeuwt. Vervolgens zou hij heen en weer geslingerd moeten worden tussen Goed en Kwaad, maar het enige dat Spawn doet is een beetje met zijn rode cape pronken, overigens een van de weinige special effects die indruk weten te maken.
Als White al een poging doet om gestalte te geven aan de dark hero en er een schamele aanzet wordt gegeven tot een grimmige sfeer, wordt deze vakkundig om zeep geholpen door de rol van Clown (Leguizamo), het hulpje van de duivel. Deze wanstaltige figuur denkt ironisch en grof bedoelde one-liners af te vuren, maar zet zichzelf juist voor schut met zijn platvloerse en oudbakken grappen. Wat te denken van ‘When I’m finished with you they’ll call you steak’?
De meest beschamende scène is die waarin Clown Sheen aanspoort met de kwinkslag: ‘It’s time for the Apocalypse, now!’ Sheen antwoordt terecht: ‘You can’t trust anybody.’ Vooral niet de scenarioschrijver van deze manke exploitation film, die zelfs niet door een superheld gered kon worden.
Copyright Mariska Graveland. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #34, maart/april 1998.
