De zwangere Dawn heeft al zes afleveringen overleefd van een tv-programma, waarvan de deelnemers de opdracht hebben elkaar voor de camera te vermoorden. In de zevende krijgt ze haar aan kanker lijdende ex-vriend Jeff als tegenstander toegewezen. Ondertussen gaan andere kandidaten, zoals de tiener Lindsay en de diep-religieuze verpleegster Connie, elkaar in ziekenhuizen en shopping malls met knuppels, vuurwapens en injectiespuiten te lijf.
Het idee van mensenjacht als tijdverdrijf is al minstens zo oud als het klassieke THE MOST DANGEROUS GAME (Ernest B. Schoedsack, 1932), waarin een excentrieke graaf jacht maakt op schipbreukelingen die op zijn privé-eiland zijn aangespoeld. Meer dan een halve eeuw en een groot aantal remakes later, rent Arnold Schwarzenegger voor z’n leven door de straten van verwoest Los Angeles in THE RUNNING MAN (Paul Michael Glaser, 1987), ditmaal voor het oog van de televisiecamera. En in de eerste – en hopelijk laatste – Nederlandse bijdrage aan het genre, TEMMINK (Boris Pavel Conen, 1998), worden gevangenen gedwongen tot kooigevechten op leven en dood, terwijl heel de natie voor de buis verlekkerd toekijkt. Dat het op hetzelfde stramien voortbordurende SERIES 7 niettemin een actuele indruk maakt, is te danken aan het onwaarschijnlijke succes van recente reality soaps als Big Brother en Survivor. Dat de digitaal gedraaide film ondertussen een stuk minder spraakmakend is dan de shows die hij parodieert en becommentariëert, laat zich eenvoudig verklaren. De kick van het kijken naar dergelijke programma’s is de wetenschap dat wat zich voor je ogen afspeelt (tot op zekere hoogte) authentiek is. De tranen van een weggestemde deelnemer zijn echt, en dat maakt een wereld van verschil met de glycerine op de wang van een acteur. Ten tweede is er naar aanleiding van het verschijnsel reality tv al zoveel gezegd en gepubliceerd over de macht van de media en de cynische manier waarop ze de massale behoefte aan ’15 minutes of fame’ exploiteren, dat er nauwelijks nog een nieuwe invalshoek te bedenken valt. Behalve dus het concept van een show waarin mensen nét dat ene stapje verdergaan: moord op de tegenkandidaat. En dat ligt dan weer zo voor de hand, dat de uitvoering ervan alleen maar kan tegenvallen. In plaats van zich tot een vlijmscherpe satire te ontwikkelen, wordt SERIES 7 dan ook nooit meer dan een matige zwarte komedie die met zijn pseudo-documentaire aspiraties niet in de schaduw kan staan van het enigszins verwante THE BLAIR WITCH PROJECT. .N.B.: De overigens uitstekende actrice Brooke Smith (Dawn) speelde eerder de door ‘Buffalo Bill’ ontvoerde senatorsdochter in THE SILENCE OF THE LAMBS. ** Copyright Phil van Tongeren. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #51, p7.
