Volgens de Iers-Keltische folkore is een banshee een elfachtige verschijning die met haar ijselijke jammerklacht de naderende dood aankondigt. Een angstaanjagend gegeven dat in andere handen misschien een spannende film had opgeleverd.
Jammer, want de openingsscène van deze oorspronkelijk voor SyFy geproduceerde tv-film maakt nieuwsgierig: in een middeleeuwse smidse worden enkele curieuze wapens gesmeed. Twee prevelende monniken zegenen het gloeiende ijzerwerk in, waarna Ierse tempelridders de jacht inzetten op een Roodkapjeachtige verschijning. Dat deze gemantelde dame niet op weg is om grootmoeder koekjes te brengen, blijkt als ze twee van de ridders afslacht voordat – zo lijkt het – de derde haar doodt met het gewijde wapentuig.
Maar het mysterie van de banshee ontvouwt zich pas in het heden. Archeologe Isla Whelan (Lauren Holly) documenteert en restaureert de antieke boedel van Santa Mira University, geholpen door haar pupillen Otto (Todd Haberkorn) en Janie (Leanne Cochran). De namaakvazen en roestige munten uit het archief zijn echter prullaria vergeleken met de gesmede ridderhandschoen die een anonieme afzender hen toestuurt. Twaalfde-eeuwse Ierse makelij, zo concludeert Isla in één oogopslag. Er is ook een plattegrondje meegestuurd, dat Otto en Isla’s tienerdochter Shayla (Marcelle Baer) naar een verborgen kamer in de kelder leidt. In het midden van deze ruimte staat een pakket met de opdruk ‘Duncan’. Daarin verpakt zit een versierde, metalen doos die vibreert en ademt. Wie bekend is met de Griekse mythe van Pandora of negen delen HELLRAISER weet dat je zo’n object beter ongemoeid laat. Omwille van de zeventig minuten die SCREAM OF THE BANSHEE dan nog moet duren, onthullen de geschiedvorsers tóch de lugubere inhoud – en weerklinkt een gruwelijke kreet die de trommelvliezen doet bloeden. De banshee is los!
Het gekrijs heeft dan ook regisseur Steven C. Miller van het verstand beroofd. Niet langer bij machte om hoofd- en bijzaken van elkaar te onderscheiden tergt hij zijn publiek met een getroubleerde moeder-dochterrelatie, een ontluikende liefde en de speurtocht naar professor Duncan. Oh ja, en hij moet nog wat met die banshee. Zij verschijnt, zoals het uitkomt, in de gedaante van blonde deerne, ouwe feeks of afzichtelijk monster. In dromen, via projectie op de muur of gewoon in een washok. Soms is de banshee alleen zichtbaar voor haar slachtoffer, dan weer voor iedereen. De willekeur van wat zich hier voltrekt is al net zo pijnlijk als de smoezelige make-up effecten. Overijverige strijkers en blazers pompen elke suggestie van gevaar op om het gebrek aan daadwerkelijke suspense te maskeren. Dat genrecoryfee Lance Henriksen in het laatste kwartier de set op banjert om een knotsgekke professor te spelen, mag niet meer baten. Er wordt een rommelige finale geserveerd, gevolgd door een lelijk en nietszeggend eindshot. Wat een giller.
Di: Three Lines (Release op dvd: 17 november 2011). Copyright Rob van der Velden. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 27 december 2011.
