In één van de beroemd geworden vraaggesprekken die François Truffaut met Alfred Hitchcock voerde, vertelde de oude meester dat hij ooit een fantastisch idee had gehad voor de openingsscène van een film. Hierin werd een groot passagiersschip op volle zee aangetroffen; ondanks dat de machinekamers op volle toeren draaiden en de sigarettenpeuken nog smeulden, waren alle opvarenden spoorloos verdwenen. Hitch had het gegeven niet verder uitgewerkt omdat hij zich realiseerde dat na een dergelijke intrigerende opening de rest van de film alleen maar kon tegenvallen.
De geschiedenis heeft geleerd dat het niet per definitie een onmogelijke opgave is om na een sterke start het mysterie en de verwondering tot het einde toe vast te houden, maar films als THE USUAL SUSPECTS en SEVEN blijven uitzonderingen op de regel. De begrijpelijke terughoudendheid van Hitchcock geeft in ieder geval helder inzicht in een probleem waar de in dit genre debuterende regisseur Kassovitz (bekend van het even indrukwekkende als realistische LA HAINE) niet helemaal uit is gekomen. Er valt nochtans genoeg te genieten aan LES RIVIéRES POURPRES, zoals daar zijn de donkere, van gruwelijke daden doortrokken atmosfeer (niettegenstaande het oogverblindende décor van de Franse Alpen) en de ongebruikelijke scenarioconstructie die twee verhaallijnen lange tijd volledig langs elkaar laat lopen. De ervaren rechercheur Niemans (Reno) probeert een bizarre moord in een Frans bergstadje op te lossen. Een paar honderd kilometer verderop onderzoekt zijn jonge collega Kerkerian (Cassel) een merkwaardig geval van grafschennis. Zodra het verhaal deze eindjes aan elkaar knoopt, zetten Reno en Cassel één van de sterkste buddy teams van de laatste jaren neer. Spannende scènes in overvloed: hoogtepunt is een moment halverwege de film als Niemans en Kerkerian op een kersverse crime scene onverwacht met de dader geconfronteerd worden, resulterend in een bizarre achtervolging. Deze scène is zo ijzersterk uitgewerkt dat we Kassovitz de onverbloemde parallellen met SEVEN graag vergeven. Kort daarop lopen de zaken spaak. Niet alleen wordt het zorgvuldig opgebouwde mysterie plotseling van een rationele en tamelijk banale verklaring voorzien (waarbij een zware wissel getrokken wordt op de consistentie van sommige karakters), dit gebeurt bovendien in een afgeraffeld tempo dat doet vermoeden dat Kassovitz niet wezenlijk in dit deel van de film geinteresseerd was. LES RIVIéRES POURPRES is een film met genoeg allure om Kassovitz als een groot talent te blijven beschouwen, maar anders dan indertijd bijvoorbeeld Jonathan Demme met THE SILENCE OF THE LAMBS plaatst hij zich niet onmiddellijk in de eredivisie van de genreregisseurs.
Copyright Matthijs Linnemann. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #52, p16.
