Regisseur Junta Yamaguchi, die in 2020 debuteerde met de inventieve tijdreis-onetaker BEYOND THE INFINITE TWO MINUTES, maakt met RIVER opnieuw een film waarin tijd een belangrijke rol speelt. Valt hij in herhaling?
Een groep dorpsbewoners naast een rivier krijgt te maken met een tijdslus: ze zitten vast in dezelfde tien minuten. Erachter komen hoe de lus werkt en hoe ze hem kunnen stoppen blijkt logistiek nogal lastig als je maar twee minuten hebt om bij elkaar te komen en de neuzen dezelfde kant op te krijgen.
BEYOND THE INFINITE TWO MINUTES ging in Nederland in première op Camera Japan en werd daarna werd de film een grote festivalhit, onder andere op Imagine. Het is niet moeilijk te zien waarom. De film is fris, inventief, geeft een nieuwe impuls aan het tijdreisgenre en had met zijn lowbudget-esthetiek een grote gunfactor.
Net als in zijn debuut speelt Yamaguchi in RIVER met het concept van tijd in bescheiden hoofdstukjes van twee minuten, al is de schaal groter met een heel dorp als setting. Het zou voelen als een cynische herhaling van zijn doorbraak, ware het niet dat RIVER constant manieren vindt om je te verrassen.
Want niet alleen geeft de film een nieuwe impuls aan het tweeminuten-tijdspel, ook voegt Yamaguchi nieuwe elementen toe aan de tijdlusfilm. Voor dat inmiddels toch wat sleets rakende genre (op Camera Japan zagen we dit jaar ook al MONDAYS: SEE YOU ‘THIS’ WEEK!) is het verrassend dat de film zelden aan GROUNDHOG DAY doet denken.
Het helpt dat Yamaguchi amper tijd verdoet met de raison d’être van andere tijdlusfilms: de sleur van herhaling. Sterker nog, hij stuwt het verhaal voort alsof hij het op zijn heupen heeft. In sneltreinvaart banjert hij door meer ideeën dan menig filmreeks in vijf delen. En die ideeën zijn nog slim ook: ik heb zelden een tijdlusfilm zo effectief zien spelen met de tijdslimiet van de lus als een blokkade voor de personages. Dit is een film over logistiek, discussies, en uiteindelijk over samenwerking. Dat de film eigenlijk amper gaat over het herhalen van de tijd is een voordeel, geen nadeel.
Helaas komt Yamaguchi richting het einde (net als in BEYOND THE INFINITE TWO MINUTES) met wat geforceerde plotelementen, maar dat mag de pret niet drukken: RIVER blijft een ijzersterke opvolger van een briljante debuutfilm. Ik ben benieuwd of de regisseur nog met een even slim en fris slotstuk van de tweeminutentrilogie gaat komen, of dat het bij een duo blijft. De tijd zal het leren.
