‘Sounds like a case of the Mondays!’ is de gevleugelde uitspraak waar iedereen bij zinnen zich kapot aan ergert in het teringgrappige OFFICE SPACE. Mix de setting van die film met het tijdlusconcept van GROUNDHOG DAY, en je hebt de Japanse scifi-comedy MONDAYS: SEE YOU ‘THIS’ WEEK!
Inderdaad voelt de filmbeschrijving ‘Groundhog Day, maar dan [vul setting of genre in]’ inmiddels als dusdanige oude koek dat er even oubollige metagrapjes op de loer liggen. Dat we wel in een filmideeënlus vast lijken te zitten, of iets in die richting. Zo sterk een stap vooruit nemen met het genre als Max Barbakow in 2020 deed met PALM SPRINGS is een enorm taaie opgave. Maar het mag de makers van MONDAYS worden nagegeven dat ze met de geestdodende omgeving van een kantoor een even verfrissende als toepasselijke setting hebben gevonden om met dit format te spelen.
Akemi Yoshikawa voelt zich niet meer op haar plek in het PR-bedrijf van haar olijke baas Nagahisa, en staat op het punt om een betere baan aan te nemen. Maar eerst moet die ene belangrijke pitch voor misosoeptabletten nog perfect worden afgerond. Dan wijzen twee jongere collega’s haar erop dat ze met het hele kantoor vastzitten in een gesloten tijdlus van exact een week. De reden dat ze zich dit niet herinnert is ook meteen de intrigerende variatie op het subgenre: na elke reset op maandag vergeten ze allemaal dat ze deze zeven dagen al meerdere keren op bijna exact dezelfde manier hebben meegemaakt.
Alle medewerkers, behalve baas Nagahisa, worden maandagmorgen wakker op kantoor na een heel weekend doorhalen om die pitch maar zo subliem mogelijk te krijgen. Dan denken ze dat ze gedroomd hebben, maar zijn ze vergeten wat. Pas als een duif met een luide bonk tegen het raam vliegt, kunnen ze uit hun illusie wakker worden geschud – op voorwaarde dat iemand anders in een eerdere lus het zaadje heeft geplant om door die klap weer te weten wat er aan de hand is! Dus ligt er eerst een taak: iedereen bewust maken van de tijdlus, inclusief die ene baas die nog niet op kantoor is wanneer de duif zijn wekelijkse smak maakt.
Het fijne van dit format is dat het makkelijk te realiseren is tegen een laag budget. Je kunt binnen een beperkte setting dezelfde shots blijven herhalen met kleine variaties om het verhaal interessant te maken. Maar als je dat te vaak doet wordt het wel weer eentonig. Die valkuil weet MONDAYS te vermijden. Ja, het wakker worden keert steeds terug, en ook het moment dat de baas lachend binnenstapt met de uitspraak: ‘Hebben jullie de hele nacht doorgewerkt? Wat fijn zeg, om nog jong te zijn.’ Maar daarbuiten is er uitstekend gespeeld met manieren om ons niet continu naar exact dezelfde week te laten kijken.
Maar vooral fijn is dat de metafoor van een tijdlus in deze film tot in de puntjes is uitgewerkt, en vooral uitermate toepasselijk is. Dagen op kantoor lijken nu eenmaal heel snel op elkaar. Er wordt lekker gespeeld met ideeën zoals Camus’ interpretatie van de Sisyfus-mythe – zónder die expliciet bij naam te noemen, ook verfrissend – en de rol van bedrijfshiërarchie, de belangen van het individu versus dat van de groep en de effectiviteit van magisch denken. En dat laatste in een situatie die per definitie al onmogelijk zou moeten zijn. Het maakt de film weer een stukje prikkelender dan alleen de notie: o ja, sleur!
Maar het zijn niet alleen de ideeën die MONDAYS prettig maken, er wordt ook simpelweg lekker creatief en vreugdevol omgesprongen met de situaties die door de tijdlus ontstaan. Tel daar nog bij op dat je in de lus vastzit met een stel personages dat prettig is om naar te kijken. Bovendien zit je met minder dan anderhalf uur speeltijd niet eens zo lang met ze vast! Bijna alleen maar pluspunten dus. MONDAYS eindigt dan wel weer met een flinke dosis voorspelbare zoetzappigheid, maar door het oprechte sentiment meteen weer vergeef je die meteen.
Dus, wil je het Camera Japan-festival nog even afsluiten met een lekker stukje feelgood op de zondagavond? Dan klinkt deze optie als een prima ‘case of the’ MONDAYS.
