Vernieuwend of subtiel gaan regisseur Paul W.S. Anderson en echtgenote Milla Jovovich niet te werk. RESIDENT EVIL: AFTERLIFE 3D is geen heel erg goede film, maar wél leuk tijdverdrijf.
In de zojuist verschenen editie van Schokkend Nieuws wordt de geschiedenis van de game en filmfranchise nog eens uit de doeken gedaan. Begonnen in 1996 onder de naam Biohazard is het Japanse Playstationspel uitgegroeid tot een enorme gamehit. Paul W.S. Anderson regisseerde de eerste film in 2002, schreef en produceerde vervolgen in 2004 en 2007, en regisseerde nu dus ook RESIDENT EVIL: AFTERLIFE.
Met Milla Jovovich als sexy heldin, een overdaad aan visual effects en twee à drie spectaculaire scènes per film, komt hij er steeds mee weg. Voor iemand als Anderson is geloofwaardigheid ondergeschikt aan spektakel en 3D geen gimmick die je slechts spaarzaam mag gebruiken. Hij maakte goddank geen 3D-conversie, maar nam AFTERLIFE op met het camerasysteem dat James Cameron voor AVATAR ontwikkelde. Hij profiteert ervan door het ene na het andere object de zaal in te slingeren.
Dit vierde deel voert heldin Alice (Jovovich) naar Los Angeles voor een nieuwe confrontatie met de gevolgen van winstbejag en gewetenloze wetenschap. Sinds het T-virus uit de laboratoria van de Umbrella Corporation ontsnapte, is de aarde veranderd in een smeulende puinhoop. De straten zijn bevolkt met ondoden en erger: het T-virus veroorzaakt ook buitenissige mutaties. De radio bericht gelukkig over een veilige plek die onbesmet is gebleven, ‘Arcadia’. Samen met haar vrienden gaat Alice op zoek naar dit utopia.
Het is makkelijk bezwaren aan te voeren tegen AFTERLIFE. Zo komt de film rijkelijk laat op gang. Anderson moet eerst losse eindjes opruimen uit voorgaande delen. Chris Redfield (Ali Larter) die in deel 3 naar Alaska vluchtte? Alice die aan het einde van datzelfde deel een legertje Alice-klonen aanvoerde? Alice’s besmetting met het T-virus en haar bovennatuurlijke krachten als gevolg daarvan? Voordat Anderson die punten heeft afgewerkt, zijn we een half uur verder. Het eigenlijke avontuur blijkt daarna, teleurstellend genoeg, gewoon weer te draaien om het klassieke groepje mensen die tegen wil en dank op elkaar zijn aangewezen en zich in een stedelijk decor teweer moeten stellen tegen zombies. Spanning en sfeer gaan verloren in keiharde muziek en lange vuurgevechten. Er wordt matig tot slecht geacteerd: Jovovich is geen écht expressieve dame en Shawn Roberts als aartsvijand Albert Wesker hadden ze beter meteen kunnen vervangen door een computeranimatie.
Maar toch… Als AFTERLIFE begint te knallen, dan knalt het ook lekker. De film is niet zo goed als Russell Mulcahy’s RESIDENT EVIL: EXTINCTION (2007), maar wel beter dan het rampzalige tweede deel. Wie eenmaal geaccepteerd heeft dat het hoofd van Umbrella Corp. in zijn privévliegtuig beschikt over een rode knop (‘Purge Facility’) waarmee hij heel Tokyo kan wegvagen, mag onderuitzakken en genieten van deze sci-fi-pulp. Hoogtepunt: het optreden van de onvergetelijk lelijke ‘eindbaas’ van AFTERLIFE, The Axeman. Anderson trekt alles uit de kast: dreunende voetstappen, een immens slagwapen en keiharde muziek van tomandandy over extreem vertraagde beelden van een natgeregende heldin… Schaamteloze kitsch? Zeker, maar wel cool.
Di: E1 Entertainment (NL: 23 september, BE: 29 september)
Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 21 september 2010.
