Op de Merrick Militaire Academie weten ze hoe je aan een elite-korps stoottroepers komt. Baby’s worden direct na de geboorte op geschiktheid getest (hoe precies, vermeldt de historie niet) en krijgen vanaf peuterleeftijd een keiharde opleiding. Wanneer de geselecteerden volwassen zijn, heb je zo een onstuitbare, zij het in ieder ander opzicht volmaakt dysfunctionele, menselijke gevechtsmachine gecreëerd.
Todd-3465 (Russell) is het resultaat van een dergelijke opleiding, die moet toezien hoe hij en zijn klasgenoten worden vervangen door een DNA-gemanipuleerde lichting. Todd-3465, et al., worden als afval gedumpt op de waste disposal planet Arcadia-234, waar zij een geheime samenleving van nabestaanden van een ruimtecrash aantreffen. Hier doet Todd-3465 zijn eerste ervaringen in mede-menselijkheid en elementaire communicatie op. Maar als Merrick’s DNA-geprofileerde troepen op Arcadia-234 landen om bij wijze van veldoefening de commune uit te roeien, laat de wraakzuchtige Todd-3465 even zien wat een soldaat van het stempel ‘ouwe hap’ zoal in z’n mars heeft. . Paul Anderson, maker van MORTAL KOMBAT (1995) en EVENT HORIZON (1997), regisseerde dit onaangename, ultra-rechtse, ongenuanceerde SF-avontuur, dat in de VS voor zeer teleurstellende recettes heeft gezorgd, zodat distributeur Warner Bros./Morgan Creek van overseas release afzag en de film (met enige tam-tam) de videotheek binnenschoof. Kurt Russell zet Todd-3465 neer als een super-zwijgzame, norse krijger (verder dan ‘Yes, sir!!’ reikt zijn dialoog-bijdrage niet) met een intens gepijnigde blik, waarachter zich diepe traumatische gevoelens schuilhouden en naar wiens beweegredenen we verder mogen raden. Zulke karakters – Sylvester Stallone had er ooit patent op – zijn als een collectezak, die aanmoedigend (lees: aanmatigend) onder de neus van de kijker wordt gehouden met de bedoeling dat hij er een op de situatie van toepassing zijnde motivatie in dumpt. Verder zorgen de lyrics van plotseling opduikende, agressieve popsongs ervoor dat we in de juiste stemming komen om de snoeiharde ontwikkelingen op waarde te schatten. Aangezien er plot-technisch en karakterologisch niets te beleven valt, kan een film als SOLDIER het beste worden genoten als een uitbundig second unit-feest. Fotogenieke explosie volgt op fotogenieke explosie; horden anonieme super troopers komen spectaculair om het leven; man-tegen-man gevechten ontrollen zich tegen fraaie, computer-gegenereerde decors, enz. En de kijker, die iets meer verlangt dan alleen onophoudelijk en zelfverklarend stuntwerk, wordt met een volgende daverende ontploffing ogenblikkelijk het zwijgen opgelegd. . Niet zeuren, de beuk er in, zegt SOLDIER. Een behoorlijk foute film. Zeker vandaag de dag. Onbegrijpelijk dat een dergelijk reactionair werkje uit de pen is gevloeid van een genre-scenarist als David Webb Peoples (BLADE RUNNER, 1982; THE SALUTE OF THE JUGGER, 1989; LEVIATHAN, 1989; UNFORGIVEN, 1992). ** Copyright Erique J. Rebel. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. .Origineel gepubliceerd in Schokkend Nieuws #40, p12.
