“We played a long game, you and I, but now it’s over.” Het afscheid van de pulpy zombiefranchise RESIDENT EVIL komt met gemengde gevoelens.
Na de eerste uitbraak van het T-virus in RESIDENT EVIL (2002) en de vervolgen APOCALYPSE (2004), EXTINCTION (2007), AFTERLIFE (2010) en RETRIBUTION (2012) zijn er, zo vernemen we aan het begin van THE FINAL CHAPTER, wereldwijd nog maar 4.472 mensen in leven. Een merkwaardig precies getal, maar The Red Queen, het computerprogramma van de kwaadaardige biogenetische multinational Umbrella, is altijd goed op de hoogte. Helaas, ook die laatste mensen “will cease to exist in 48 hours.” Heldin Alice (Milla Jovovich) moet dus heel snel terug naar The Hive, het ondergrondse laboratorium waar de rampspoed vijftien jaar geleden begon. Nu blijkt daar namelijk ook een antidotum te vinden te zijn!
THE FINAL CHAPTER begint in Washington. De stad ligt in puin. De koepel van het Congres is gebroken. Het Witte Huis is uitgebrand. Het zou makkelijk zijn een knipoog te maken naar de recente gebeurtenissen in de VS, maar als íets RESIDENT EVIL in al die jaren kenmerkte dan is het wel, dat de franchise altijd immuun is gebleven voor politiek hineininterpretieren. De films zijn gebaseerd op een ontzettende spannende gamereeks en Paul W. Anderson heeft ook nooit meer dan dat willen bieden: anderhalf uur escapistisch vermaak. Voor sociaal commentaar moet je niet bij Anderson en Jovovich zijn. Nog lang geen evil corporation, maar het echtpaar runt RESIDENT EVIL al jaren als een familiebedrijf. Hun tienjarige dochter Ever Anderson doet nu ook mee en speelt The Red Queen.
”Wedden dat die cliffhanger de volgende keer ook meteen weer het raam uitgaat?,” voorspelde ik vijf jaar geleden aan het eind van mijn recensie van RETRIBUTION en verdomd: Washington is even het toneel van een paar lukrake ontmoetingen met freaky monsters, maar voor het eigenlijke verhaal moeten we terug naar Raccoon City. Paul W. Anderson neemt de tijd voor een lange recap van de reeks tot nu toe, maar heeft zich eigenlijk nog nooit iets aangetrokken van logische, langer lopende verhaallijnen. Alice moet deze keer definitief zien af te rekenen met aartvijanden Dr. Isaacs en Wesker.
Ik moet eerlijk bekennen dat RESIDENT EVIL altijd een van mijn guilty pleasures is geweest. Dankzij die fantastische games, waarvoor ik soms nachten opbleef, en dankzij Milla Jovovich voor wie je me al sinds THE FITH ELEMENT wakker mag maken. De eerste RESIDENT EVIL was een ‘poor mans version van ALIENS en THE MATRIX‘, schreef ik al eens, en daar blijf ik bij. Pulp met een grote P en een nog grotere C van CGI. Eng was het niet, maar er zaten in al die films altijd wel een of twee spectaculaire scènes.
Ik moet helaas echt mijn best doen om een geslaagde scène te noemen uit THE FINAL CHAPTER. Een paar momenten met dodelijke deuren en windturbines in The Hive zijn wel spannend, maar het meeste is een grote, amorfe aaneenschakeling van harde geluiden, springerige montage en uit het niets opduikende schrikmomenten die geen enkel effect meer sorteren. Anderson is eigenlijk voortdurend bezig te camoufleren. Alwéér CGI, monster make-up die niet geheel overtuigt, een van de drie (!) stunt doubles van Milla Jovovich: hij probeert het allemaal te camoufleren met veel rook en lichtschitteringen, schuddende camera’s, een montage die de epilepticus de bioscoop uit zal jagen en een beeld dat voortdurend murky grijs-groen-zwart is. Non-stop actie? MAD MAX: FURY ROAD was een adrenaline-rush. George Miller is een uitstekende regisseur die je voortdurend bij de actie houdt; RESIDENT EVIL is als een duizendklapper – het maakt wel lawaai, maar na een paar minuten weinig indruk meer.
Het is dus maar goed dat RESIDENT EVIL ten grave wordt gedragen. Al is het treurig te moeten schrijven dat de eerste film nog altijd de beste is, op de voet gevolgd door EXTINCTION die niet door Anderson, maar door Russell Mulcahy (RAZOR BACK en recenter TEEN WOLF) geregisseerd werd. Ik hoop maar dat Paul en Milla er een mooi schoolfonds mee bij elkaar hebben verdiend voor hun tienjarige Red Queentje.
Distributie: UPI (NL 26 januari, BE 8 februari) Copyright Barend de Voogd. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 26 januari 2017.
