BLU-RAY | Sommige films zijn tijdloos: er zijn details waaraan je kan zien wanneer ze gemaakt zijn, maar het verhaal en de stijl verouderen niet. En dan zijn er films zoals PROJECT X. Sciencefiction of niet, vanaf de opening credits weet je: deze felgekleurde, knipperende blokjes betekenen dat we in de sixties zijn.
Het is het jaar 2118. Amerika en ‘Sino-Azië’ zijn de twee heersende supermachten. Spion Hagan Arnold (Christopher George) beschikt over informatie dat het westen over twee weken vernietigd zal worden, maar stort neer met zijn vliegtuig. Hij overleeft dat, maar het is toch onhandig, aangezien hij een medicijn toegediend heeft gekregen dat het geheugen wist.
De twist: Hagan Arnold was naast geneticus ook historicus, met een speciale interesse in… de jaren zestig van de twintigste eeuw. Om zijn herinneringen terug te brengen, lijkt het de wetenschappers in PROJECT X daarom een goed idee hem te laten geloven dat hij een bankovervaller is in – inderdaad – de jaren zestig van de twintigste eeuw. Dat een groot gedeelte van de film daarom zonder dure sci-fi-kostuums of pulserende lampjes kan, speelde in die beslissing vast geen rol.
Regisseur William Castle stond bekend om de gimmicks waarmee hij zijn b-films onder de aandacht bracht. Vouchers voor levensverzekeringen, mocht je van de schrik sterven tijdens een vertoning van MACABRE (1958) bijvoorbeeld, of een glow-in-the-dark skelet dat over het publiek vloog tijdens HOUSE ON HAUNTED HILL (1959).
Ook PROJECT X, één van de laatste films van Castle, heeft een gimmick. Om de herinneringen van Arnold op te diepen worden tijdens zijn slaap beelden in zijn onderbewuste geprojecteerd: vreemde kleurenfilters, double exposure, animatiesequenties van Hanna Barbera – vermoedelijk wilde Castle inspelen op de populariteit van LSD in zijn tijd. Het zijn de meest interessante sequenties in de film. Droomachtig, grappig, fascinerend – en veel te kort.
De rest van de film is voornamelijk saai. De aankleding is leuk, met doorzichtige helmen en veel pastelkleuren, maar de plot is veel te ingewikkeld en wordt in eindeloze, statische scènes uit de doeken gedaan. Hoofdrolspeler Christopher George heeft weinig meer te bieden dan zijn haast cartooneske vierkante kaak. Henry Jones probeert als de hoofdwetenschapper nog iets van zijn tekst te maken, voornamelijk door alles te laten klinken als een flauwe grap, maar dat trucje verveelt ook snel. De enige die wat leven in de niet-hallucinatoire sequenties weet te brengen is het verplichte mooie meisje: Greta Baldwin speelde in 1968 alleen nog in de televisiefilm ROGUES GALLERY en acteren kon ze niet echt, maar ze is de enige die zich tenminste niet lijkt te vervelen.
Gelukkig zijn er die scènes in het onderbewustzijn van Hagan Arnold. Anders was de film terecht in het niets verdwenen, samen met de rest van de scifi met bordkartonnen sets en eindeloze pseudowetenschappelijke verklaringen.
Di: Olive Films. Copyright Hedwig van Driel. Overnamen uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Gepubliceerd in Schokkend Nieuws #98, oktober/september 2012.
