Na de remake-hit IT, zitten we nu opnieuw in de penarie in PET SEMATARY. Het karakteristieke plekje op het erf van de familie Creed lijkt in het begin nog altijd poeslief en aardig, totdat we te maken krijgen met de meest menselijke emotie: rouw.
Na de fatale aanrijding van huiskat Smuckey, besluit Stephen King een verhaal te schrijven, geïnspireerd door het rouwen van zijn dochter om het huisdier. Het resultaat ligt echter te verstoffen in de boekenkast (want: ’te eng’), totdat Kings vrouw het leest en vindt dat het gepubliceerd moet worden. PET SEMATARY wordt zo succesvol ontvangen, dat er in 1989 een onvermijdelijke verfilming van komt. Precies dertig jaar na die film gaan Kevin Kölsch en Dennis Widymer met de dierenbegraafplaats aan de haal. En ze verbeteren de film van Mary Lambert op meerdere punten. Maar hoe zat het ook alweer?
Rachel en Louis Creed verhuizen met hun twee jonge kinderen Ellie en Gage en kat Church naar het ogenschijnlijk rustige plattelandsdorpje Ludlow. Rustig, op de vrachtwagens na die om de haverklap als een stormram langs hun huis komen razen. Dochter Ellie maakt al gauw kennis met de buurkinderen, die in een creepy ritueel een huisdier begraven op dierenkerkhof Pet Sematary, dat op het erf van de Creeds ligt. Handig, want al snel wordt huiskat Church dood langs de kant van de weg gevonden. Vader Louis en buurman Jud gaan meteen met kat in vuilniszak op pad naar de Pet Sematary, want moeder Rachel vindt het slimmer om Ellie nog niet met de dood te confronteren. Maar Jud heeft andere plannen. Hij wil Church in de stijl van FRANKENSTEIN, compleet met onweer en al, begraven op een plek vlak áchter Pet Sematary; een veel, veel oudere plek.
Church blijkt de volgende dag al één van zijn negen levens te hebben ingeruild, als hij in levende lijve op de kamer van Ellie verschijnt. Best knap trouwens dat de kat zich uit die vuilniszak heeft weten te krabben, maar dat terzijde. Dat het lieve, zachtaardige beest opeens veranderd is in een krabbend en krijsend secreet, mag geen verrassing heten.
Als op de verjaardag van een van de kinderen de zoveelste trucker zit te snurken achter het stuur en Ellie en Gage de weg oprennen, zien we de bui al hangen. Een van de kleine Creedjes sterft en Louis begraaft zijn overleden spruit opnieuw op die vreemde plek achter de Pet Sematary. En ja hoor, al gauw is het gezin weer compleet, maar de mening van buurman Jud is duidelijk en terecht: ‘Sometimes, dead is better.’
Regisseurs Kölsch en Widymer keken tijdens het maken van hun versie de kat niet uit de boom en namen een gedurfde stap op ‘zure grond’. Ze kozen ervoor om het originele verhaal van boek (en film) te veranderen door bepaalde plotlijnen extra te belichten of zelfs helemaal te laten vervallen. De nieuwe keuzes zijn zeer geslaagd en maken hun PET SEMATARY beter dan de film die Mary Lambert in 1989 regisseerde. Zo verspillen Kölsch en Widymer bijvoorbeeld geen tijd aan Norma, de vrouw van Jud, maar gaan ze wel een stuk dieper in op de traumatische jeugd van moeder Rachel. We krijgen dit keer veel meer flashbacks van haar zus Zelda, die kreunend en vergroeid in bed ligt en uiteindelijk sterft door een dodelijke val. Rachel wordt hierdoor nog steeds geteisterd en ziet dagelijks de traumatische dood van Zelda weer voor zich. Soms hoort ze haar zus nog schuiven op de krakende houten vloer, het enige geluid wat het kraken van haar vergroeide botten overstemde. Dit achtergrondverhaal geeft de film een lugubere extra laag die meteen herinneringen oproept aan JU-ON: THE GRUDGE (Takashi Shimizu, 2002) en THE EXORCIST (William Friedkin, 1973). Alleen ditmaal geen rondtollend hoofd, maar een hele rug. Rachels angst voor de dood en haar plotselinge besef dat leven na de dood mogelijk is, verklaart het gedrag van haar personage nu een stuk beter. Zo is haar keuze om voor Ellie te verzwijgen dat Church roadkill is geworden, volledig logisch. En haar latere acties met betrekking tot haar dode kind zijn vanwege haar trauma ook beter te begrijpen.
Maar PET SEMATARY 2019 is om meer redenen beter dan de eerste versie. Naast een bloederige dode kat en een rug die klinkt als een oude schuurdeur, zien we ook lekker veel gore. Er wordt gespietst, gesneden, gestoken en werkelijk niemand is veilig. En mocht je het nog niet helemaal goed gezien hebben, dan wordt er voor de zekerheid nog eens goed ingezoomd door Laurie Rose, de vaste cameravrouw van Ben Wheatley. Kölsch en Widymer zijn natuurlijk niet onbekend met het betere bloedvergieten, zoals hun eerdere HOLIDAYS (2016) bewijst, óók een film die over folkore ging. In PET SEMATARY draait het om de mythe van de Wendigo, die tot mijn vreugde in de remake ook beter aan bod komt dan in het origineel en hier zelfs in beeld komt.
Ondanks de verrassingen, de gore en de prachtige nieuwe keuzes, voelt de laatste scène van deze versie toch wat als een steek door het hart. Na alle spanning van de finale worden we jammer genoeg naar huis gestuurd met een einde dat nog veel cynischer is dan het oorspronkelijke slot van Stephen Kings roman. Versterkt door een allerlaatste muffe kers op de taart: het klassieke titelnummer van de Ramones wordt nu gecovered door de Californische punkrockers van Starcrawler. Prima band op zich, en hun videoclip van Chicken Woman is een geweldige hommage aan THE TEXAS CHAIN SAW MASSACRE, maar het was beter geweest als ze de muzikale Pet Sematary niet hadden opgegraven.
Distribtutie: UPI. Bioscooprelease: 4 april. Copyright Fabiënne van Laar. Overname uitsluitend na goedkeuring van de rechthebbende. Online gepubliceerd op 4 april 2019.
